Wpisy oznaczone tagiem "Niepokonani" (54)  

SallyLou: Niepokonani: " Cena miłości"

Marco szedł podziemnym korytarzem za Isabel pochylając się mocno, by nie uderzyć głową o niski strop. Krwawowłosa demonia niosła pochodnie, która oświetlała im drogę.
- Naprawdę nie rozumiem, czemu nie mógłbym pójść sam. Byłoby szybciej - zaczął swą śpiewkę bezpański, na co dziewczyna przewróciła oczami.
- To mój facet i to ja znajdę antidotum. Zresztą ty penie nawet nie wiesz jak to wygląda.
- Możliwe, ale nie podoba mi się taka samowolna akcja. Twoja królowa jak się dowie powiesi mnie na haku.
- Trudno, nie pozwolę by Tabris umarł przez to, że jej wojownicy boją się nadludzi. O to tu - wspięła się po prowizorycznych drewnianych schodach i wyszła na powierzchnię. Marco podążył za nią.
- Dobra, ty robisz dużo hałasu, a ja kradnę truciznę. Proste prawda? - zgasiła pochodnię w zamarzniętej trawie i otoczyła ich ciemność. Pod osłoną nocy rozpoczęli akcję.
Marco z uwagą patrzył na swą towarzyszkę, która bezszelestnie szła obok niego. Jej lekko skośne oczy zmrużone były w wyrazie pełnego skupienia. W ręce trzymała odsłonię długie ostrze, gotowa w każdej chwili zrobić z niego użytek.
- Zależy ci na nim, aż tak bardzo? - spytał cicho, na co ona zmiażdżyła go spojrzeniem.
- Oczywiście, że tak. A teraz się zamknij i rób to co powinieneś. Musimy zdobyć truciznę dzisiaj. Drugiej szansy nie będzie.
Demon skinął jej głową. Doskonale o tym wiedział.
Na skraju miasta Rise rozdzielili się. Isabel miała okrążyć siedlisko mutantów, a on wkroczyć w sam środek i zrobić zamieszanie. Mimo wszystko nie czuł strachu. W końcu mógł się przenieść w dowolne miejsce, kiedy tylko zechciał.
Wspiął się na skały z których miał doskonały widok na całą okolicę. Szybko zauważył, że łowcy nie rozstawili straży. Nadludzka siła dodała im odwagi. Po ataku demonów powinni wykazać się odrobinę większym rozsądkiem.
- Ludzka pycha - pokręcił głowa z dezaprobatą i ześlizgnął się ze skał. Kilka kamyków usunęło mu się spod nóg i z dość głośnym stukotem stoczył w dół.
Kilku ludzi jak na komendę podniosło głowy znad ognisk.
- Kto tam? - jeden wstał i wyjął z ognia płonącą gałąź - Pokaż się.
Marco podniósł ręce do góry.
- Nie zabijajcie, to tylko ja - zsunął się powoli z niewielkiego nasypu i wszedł w krąg światła. Przybrał nieszczęśliwą minę - Zabłądziłem w drodze to Triwoltu. Powiedzcie mi proszę co to za miasto?
- Rise - odezwał się ktoś - Gdzieżeś zabłądził, przyjacielu? Do Triwoltu daleka droga.
Demon westchnął ciężko.
- Podróżowałem z Salitu, gdy na moich ludzi napadły demony. Nie wiedziałem, że one atakują podróżnych. Szybko pozabijali i pożarli moich ludzi. Ja jedyny uciekłem na koniu, ale biedne zwierze padło wczoraj z głodu i wyczerpania. Myślałem, że nie dotrę do siedziby ludzi.
- To masz szczęście, chłopie. Za odpowiednią zapłatą pomożemy ci dotrzeć do domu - starszy łowca uśmiechnął się chytrze.
Marco udał, że nie widzi jego spojrzenia.
- Naprawdę? Jestem arystokratą, moja rodzina was sowicie wynagrodzi - paplał dalej co tylko ślina na język przyniosła. Czekał na sygnał od Isabel. Powinna się pospieszyć trochę….

Tymczasem demonica zwinnie jak drapieżnik przemykała między namiotami. Uzdrowicielka stwierdziła, że wystarczy ok. 200 ml by sporządzić antidotum, więc nie musiała tachać tego wiele. Przekradła się do namiotu z zaopatrzeniem. Marco dobrze odgrywał rolę zagubionego bogacza, skupił na sobie uwagę wszystkich. Bez zwracania uwagi weszła do środka i mgła swobodnie rozejrzeć się po półkach. Zignorowała leżącą na ziemi broń i skierowała się do prowizorycznej szafy, na której stały przeróżne butelki oznaczone i po podpisywane. Zaczęła szybko przetrząsać je czytając nazwy najprzeróżniejszych trucizn, które sama znała.
- Gdzie to jest? - syknęła coraz bardziej zdenerwowana. Jeśli okazałoby się, że łowcy zabezpieczyli toksynę, są skończeni.
Nagle w jej ręce trafiła niezbyt duża fiolka wypełniona ciemnoczerwonym płynem.
- Obiekt 0 - przeczytała. Więcej nie pisało na nalepce. Odkorkowała buteleczkę i powąchała. Ostra woń raniła jej nos, musiała powstrzymać się by nie kaszleć. Odsunęła fiolkę na odległość ramienia i gdy zapach lekko się rozmył wyczuła znajomą woń. Taki sam zapach, choć może delikatniejszy otaczał Tabrisa. To musiało być to!
Poderwała się i niechcący zahaczyła ramieniem o półkę. Ta spadła, a szklane butelki potłukły się.
- O kurwa - Isabel zrobił się słabo.

Marco doskonale słyszał dźwięk tłuczonego szkła. Łowcy zapewne też sądząc po ich minach.
- Co się dzieje? - najstarszy z nich odwrócił się w stronę skąd słychać było dźwięk.
- Absolutnie nic - demon stwierdził, że trzeba skończyć przedstawienie. Odsunął iluzję pokazując ludziom swe prawdziwe oblicze. Jego oczy koloru nocnego nieba zalśniły złowrogo w świetle płomieni.
Rozwinął ciemne skórzane skrzydła i uśmiechnął się do zszokowanych mutantów.
- Panowie, to jak, chyba się dogadamy - ukazał im kły smakując unoszące się w powietrzu przerażenie.
- Demon - szepnął ktoś - Potwór.
- A i owszem - Marco rozłożył szeroko skrzydła. Nie ukazywał ich od ponad stu lat, ale teraz miał dopiero ku temu powód. - Chcecie zobaczyć, co znaczy prawdziwa demoniczna siła? - zaśmiał się ochryple - Jestem silniejszy niż którykolwiek inny demon. Chcecie się ze mną zmierzyć?
- Blefujesz - dobiegł go głos, który niestety rozpoznawał.
- Czyżby miał przyjemność poznać dowódcę Jacka? - założył ręce na piersi. Więc to ta kreatura więziła słodką Holly przez ponad rok?
Jack zaśmiał się, a jego potargane włosy odsłoniły lodowato niebieskie oczy.
- Widzę, że dobyłem już sławę w Miastach, bezpański. Po co tu przyszedłeś i mamisz moich ludzi?
- Słyszałeś o czymś takim jak zemsta. Skrzywdziłeś moją protegowaną - warknął.
- Mówisz o młodej damie imieniem Holly? Gdzie ona teraz jest? Czyżby rozpaczała po stracie swojego przyjaciela?
A więc nie wiedział, że Nick żyje…
- Demony nie rozpaczają. Ale pozbawiłeś ją ulubionego zwierzaka - "Jak Nick się dowie jak go nazywam to mnie wdepcze w ziemię…" - Każdy demon jest przywiązany do swojej własności.
- Przykro mi. Też jesteś jej własnością? - bezczelność łowcy nie znała granic - Jak zwrócę jej twoje oczy to będzie chciała się zemścić.
Marco wiedział, że nadczłowiek chce go rozproszyć i zdekoncentrować. Nie wiedział najwidoczniej, że demon ma kilkaset lat doświadczenia w walce i miał o wiele inteligentniejszych przeciwników. Miał podzielną uwagę i widział jak nadludzie powoli szykują broń.
- Tak się składa, że Holly mnie nienawidzi niemal tak bardzo jak ciebie. Akurat moją stratą przejmować się nie będzie.
- Och - wąskie usta łowcy rozciągnęły się w obleśnym uśmiechu - Więc może za tą damą się stęskni? - pstryknął palcami, a dwóch łowców przywlokło półprzytomną Isabel. Jej skórzany kostium nasiąkał krwią wypływającą z rany na boku. Wciąż tkwił w niej nóż.
Rzuciła mu zrezygnowane spojrzenie.
- Co ty na to? - Jack odwrócił jego uwagę od demonicy.
Bezpański zacisnął pięści.
- Zostaw ją w spokoju - ryknął i wyciągnął długi sztylet zza cholewy buta. Dźgnął pierwszego łowcę w szyję, a drugiego powalił ciosem pięści w nos. Wiedział, że to nie starczy, ale zyskał chociaż chwilę.
Nie zauważył Jacka, który wymierzył mu cios w brzuch. Demon zwinął się bardziej z szoku niż z bólu. Nie docenił siły tych kreatur. Nie spodziewał się, że mogą dysponować,  aż tak potężną energią. Uderzenie posłało go na ziemię, a kusze wymierzone w jego głowę skutecznie ostudziły chęć rewanżu. Zacisnął ręce na brzuchu błagając by wewnętrzny krwotok ustał.
- Dobra - sapnął - Jesteś lepszy. Wyrazy uznania i tak dalej. A teraz puść małą.
Łowca spojrzał na krwawowłosą dziewczynę, która jęczała z bólu na ziemi.
- I tak umrze. Nic na tym nie zyskacie. Ja nie targuję się z demonami.
- A ja nie zostawiam nadludzi żywych - wrzasnął wściekle Marco i wbił wciąż trzymane ostrze w oko dowódcy łowców. Uniknął wystrzelonych w ich kierunku bełtów i przypadł do Isabel.
- Cholera jasna - próbował ją podnieść, ale nagły ból w ramieniu uniemożliwił mu podniesienie prawej ręki. Kątem oka dostrzegł wbity w bark bełt i wyszarpnął go szybko.
- Uciekaj - dziewczyna wcisnęła mu w ręce małą fiolkę - Spojrzała na niego zrozpaczonymi złotymi oczami - Musisz pomóc Tabrisowi. Ja ich powstrzymam być mógł odlecieć - poderwała się na równe nogi i zdzieliła kopniakiem w głowę nadbiegającego łowcę.
- Głupia. Wracasz ze mną - złapał ją za ramię, ale się wyrwała i uderzyła go w twarz.
- Wynoś się - wyrwała mu zakrwawiony sztylet. Jej chude ramiona drżały, ale uniosła go wysoko gotowa odeprzeć każdy atak.
Marco rzucił się na atakujących go łowców, gdy poczuł jak coś przebija jego udo. Zawył z bólu zanim jeszcze poczuł jak miecz dosięga jego piersi i rozcina skórę i mięśnie od obojczyka po mostek. Odskoczył gdy Isabela rzuciła się to ataku niczym szkarłatna furia.
- Wynoś się, wynoś - zawyła, a jej oczy zaszkliły się - To jest rozkaz. Obiecałeś mi posłuszeństwo. Uciekaj.
Marco w otępieniu wywołanym trucizną rozłożył skrzydła. Schował butelkę z trucizną pod płaszcz i rzucił Isie ostatnie spojrzenie.
Był wojownikiem. Żołnierzem. A rozkaz dowódcy był rzeczą świętą. Młócąc skrzydłami wzniósł się ponad nich i szybciej niż błyskawica rozpędził zostawiając w tyle łowców i demonicę.  Nie mógł dobrze manewrować skrzydłami. Uniemożliwiał mu zbyt rozległe rany. Jednak ignorując cierpienie przyspieszył by oddalić się jak najbardziej od tego miejsca. Jego umysł był pusty, odrzucił wszelkie uczucia byleby nie zawrócić.
To był jego rozkaz. Wypełnił go.
Zanurkował ku pokrytemu śniegiem lasowi.
To był rozkaz. On go wykonał. Dzięki temu wygrał. I przegrał.

Isabel kiedy dostrzegła jak Marco znika na nocnym niebie przestała odczuwać strach. Nie musiała już walczyć. Pozwoliła by łowcy wytrącili jej z rąk ostrze i unieruchomili w żelaznym uchwycie.
Jack pochylił się nad nią patrząc jednym okiem. Drugie uleczało się, jednak wciąż nie widać było tęczówki i źrenicy.
- I co? Wielki wojownik cię opuścił - poczuła muśnięcie jego szorstkiej dłoni na podbródku - Boisz się?
- Na pewno nie ciebie, marności - prychnęła nawet nie próbując się wyrwać z uścisku łowców.
- Wy demony, przypominacie mi drapieżniki. Jesteście słabsi, ale przez głupią dumę nie potraficie pokłoni się potężniejszym od siebie. Daję ci wybór - uśmiechnął się wrednie - Nie jesteś brzydka, możesz zostać moją nałożnicą. Jeśli jesteś mądra możesz zauważyć  tym wielką szansę.
Isabel ogarnęła wściekłość.
- Ty pieprzony, zadufany w sobie idioto. Żadna kobieta z Królestwa Demonów Nocy, czy Miast nie zbliży się do takich jak ty. Jesteście bardziej odrażający niż najgorsze nocne koszmary, bo wasze wnętrze gnije. Nie zdradzę swojej miłości.
- O jakie to rozkoszne - zaśmiał się sztucznie łowca. Machnął ręką na jednego z swoich ludzi, a ten podał mu ostrze. Doskonale wyszlifowane krawędzie służyły tylko do jednego celu - Szkoda, że zmarnowałaś swoją szansę.
Łowcy wypuścili ją, a ona podniosła dumnie głowę posyłając łowcom stalowe spojrzenie. Skierowała swój wzrok na Jacka. Triumfalny uśmiech zniknął z jego twarzy. Najwidoczniej spodziewał się, że będzie błagać o litość.
- Wygramy - szepnęła i zamknęła oczy przywołując w pamięci obraz Tabrisa.
Nie usłyszała świstu miecza, ani bólu. Pochłonęła ją ciemność.

Jack zacisnął wargi w zwierzęcy grymasie. Krew ściekała z jego twarzy i miecza, gdy odwrócił się do swoich towarzyszy.
- Spalcie to - wypuścił ostrze z dłoni i przepchnął się między nich by wyjść na otwartą przestrzeń. Nawet nie odwrócił się by spojrzeć na rozczłonkowane zwłoki. Demony umierały z taką godnością, która go wkurzała. Lepiej by się czuł, gdyby płaszczyły się przed nim drżąc ze strachu.
- Alex - machnął dłonią na stojącego pod ścianą chłopaka. Ten otworzył srebrne oczy. Jako świeżo przemieniony nadczłowiek powinien mieć kilka tygodni spokoju zanim wróci do służby, jednak mężczyzna go potrzebował.
- Tak, dowódco? - Alex podszedł bliżej mierząc go niepewnym spojrzeniem.
- Mam dla ciebie zadanie, młody. Demony nam coś ukradły, chciałbym żebyś ty dowiedział się co to mogło być, dobra? Dostaniesz za to premię - zachęcał go widząc jak Alex waha się.
- Nie wiem, czy podołam temu - zaczął niepewnie chłopak przeczesując włosy nerwowym gestem.
- Ja wierzę, że ci się uda. Sprzątałeś wcześniej naszą broń i zapasy, więc jak nikt inny nadajesz się to tej roboty. To dla nas bardzo ważne.
- W porządku. Co zamierzasz, Jack ? - nadczłowiek spojrzał w pytające oczy nastolatka.
- Zaczniemy w końcu plenić to zło, które rozpanoszyło się na naszych ziemiach. Demony zaczynają się robić bezczelne, trzeba im pokazać, gdzie jest ich właściwe miejsce.
- Myślisz, że da się zabić wszystkie demony? - niewinne pytanie rozbawiło go. Jack zachichotał pod nosem.
- Nie, nawet nie śmiem o czymś takim myśleć. Demonów jest mnóstwo, może nawet więcej niż ludzi. Trzeba wybić te najgorsze z nich, najinteligentniejsze i najwyżej rozwinięte. Głupimi i słabymi łatwo jest manipulować nieprawdaż? Naszym zadaniem jest właśnie zniszczenie najsilniejszych komórek demonicznego świata. Obalimy władców, wymordujemy Panów, zniszczymy ich wojowników i "arystokrację" - zaśmiał się wesoło - Zostawimy tylko to co będzie nam potrzebne. Nastanie nowa era dla ludzi i demonów. My będziemy teraz nimi rządzić tak jak królowie rządzą poddanymi. Nie, niewolnikami. Nie zostawimy im ani grama wolności.
- A Holly?
- A ona - Jack westchnął spoglądając w gwiazdy - Pozwolę jej patrzeć jak przyjaciele giną, a miasta obracają w gruzy. Dopiero potem okażę jej łaskę i zabiję.

*  *  *  *  *
Przepraszam, że tak krótkie to to jest. Wyssało ze mnie całą energię

SallyLou: Trochę mnie poniosło z tym rozdziałem... Za błędy przepraszam, nie mogę już patrzeć na ten tekst.

Niepokonani: "Iskra topiąca lód"

W pałacu królowej jak co rano panował gwar. Służba doprowadzała komnaty do porządku i przygotowała wykwintne potrawy dla mieszkańców. Luksusem życia w Królestwie Demonów Nocy był fakt, że mogli cieszyć się egzotycznymi, boskimi daniami bez uszczerbku na zdrowiu. Tylko życie na zewnątrz zmuszało do wiedzenia drapieżnego stylu życia i czerpania energii ze spożywania ludzkiego mięsa.
Hayden przeciskał się między biegającymi we wszystkie strony demonami niższej rangi. Wysoko nad głową trzymał talerz z parującą potrawą i butelkę wykwintnego wina podprowadzonego ze spiżarni. Lawirował między służbą warcząc na każdego kto tylko się o niego otarł. Odetchnął z ulgą dopiero, gdy dotarł do rzeźbionych drzwi i przekręcił klucz w zamku.
Wszedł do środka i postawił jedzenie na stoliku.
- Ile masz zamiar tak leżeć? - westchnął spoglądając na łóżko.
Mroczek spojrzał na niego zirytowany i ziewnął przeciągle. Po chwili wstał i zeskoczył z pościeli, gdy leżąca na nim dziewczyna przekręciła się. Czarne lekko falowane włosy zmieniły się w wronie gniazdo, które opadało na szmaragdowe zmęczone oczy.
- A co mam zrobić? - pełen irytacji głos brzmiał jak u nadąsanej dziewczynki - Za cholerę wyjść stąd się nie da.
- Jak ma się chody to wszystko jest możliwe - chłopak uniósł klucz, którym otworzył drzwi.
Holly zmrużyła oczy patrząc na niego z uwagą.
- Co ty znowu kombinujesz? - wyciągnęła rękę po przedmiot, ale Hayden odsunął się.
- Chyba nie myślisz, że pozwolę ci wyjść byś terroryzowała mieszkańców w poszukiwaniu psychopaty i mordercy. Matka by mnie na pal nabiła - przewrócił oczami.
- Więc po co tu przylazłeś?
- Odwiedzić moją nienormalną siostrę, może? - prychnął sarkastycznie jasnowłosy - Nudzę się. Marco lata za tą rudą, Christa jak zwykle pracuje, a moja reputacja tu wciąż jest marna. Naprawdę nie mam z kim pogadać.
- Jestem twoją ostatnią deską ratunku? - Holly odwróciła się na brzuch - Czuję się zaskoczona.
- Hej! - Hayden usiadł obok na łóżku - Ale masz humor dzisiaj.
- Wybacz jakoś atmosfera mnie nie nastraja do gadania o głupotach - skupiła wzrok na czymś nad jego głową - Wiesz coś na temat Nicka?
- Tylko tyle, że zwołają Radę by podjąć decyzję. Coś na kształt rozprawy sądowej, tylko bez oskarżonego, bo się go boją.
- Jak myślisz jaką decyzję podejmą?
- Nie spodziewaj się nawet niczego dobrego.  Po tym przedstawieniu jakie zrobił ten twój kochaś, to dziwię się, że w ogóle chcą się nad tym zastanawiać.
- Przedstawienie - Holly pokazała ostre zęby - Chyba to logiczne, że chciał zabić nadludzi. Sama też bym się nimi tak zajęła.
Chłopak spojrzał na nią.
- Nikt ci nie powiedział o…?
Dziewczyna skierowała swój wzrok na brata.
- Nie powiedział o czym?
- Nick jakby trochę niemal zabił pierwszego rycerza królowej, tego jak mu tam, Imrisa - strzelił palcami - Aż chciałbym to zobaczyć.
Holly usiadła na pościeli gwałtownie.
- Co? Nie mów, że walczył z ludźmi matki - zmarszczyła brwi - Więc do dlatego kazała mi się wynosić. Chciała go zabić!
- Nie, jak na razie żyje, spokojnie. Ale nie dużo mu zostało jak będzie tak szaleć - Hayden pokręcił głową - No, ale nie przyszedłem tu biadolić. Zobacz co ci przyniosłem - poderwał się i podniósł porcelanowy talerz.- Najlepsze przysmaki jakie tylko są!
- Coś dodałeś do nich - Holly nie wierzyła w jego dobroć.
- Auć, to boli - Hayden wystawił język - Nie mogę być uprzejmym starszym bratem?
- Starszym? Nie możesz być ode mnie straszy, bliźniaku.
- Ale jestem - prawie białe włosy zasłoniły jego zielone oko uwydatniając demoniczne rysy. Złapał butelkę wina i wyjął nóż.
- Poważnie? - dziewczyna westchnęła, gdy wbił go w korek i sprawnie wykręcił - Masz wprawę.
- A i owszem. Gust też dobry - napił się trochę i podał butelkę siostrze - Proszę.
Holly przytknęła butelkę do ust. Zimne wino spłynęło do jej gardła pobudzając kubki smakowe. Lekko cierpki smak rozgrzał jej krew.
- Pycha - pokiwała głową z uznaniem i oddała wino Haydenowi, który troskliwie się nim zajął. Spróbowała biało - różowego owocu z talerza. Smakował niebiańsko, aż westchnęła z zachwytu.
- Więc to tak smakuje normalne jedzenie? - spytała biorąc kolejny kęs.
- Ta, ale to jeszcze nic. Mają tu lepsze smaki niż w najbogatszych miastach ludzi. Żyć, nie umierać - zwinął jej z talerza dużą czarną jagodę.
Po chwili butelka była pusta. Chłopak zniesmaczony kopnął ją nogą.
- Wina zawsze jest za mało - mruknął nadąsany - Przyniosę coś lepszego. Nie ruszaj się stąd.
Wybiegł szybko i popędził do królewskiej kuchni. Wbiegł do niej i od razu schował się pod stołem, gdy niemal trafił na demonicznego kucharza. Nie chciał skończyć jako potrawka więc przeczekał, aż odejdzie i dopiero wtedy otworzył szafkę z zapasami.
Rozejrzał się po półkach.
- Wino, wino, gdzie jest wino? - mamrotał przetrząsając zakurzone butelki. W końcu udało mu się złapać dwulitrowe szkło o pięknej rubinowej zawartości. Uśmiechnął się usatysfakcjonowany.
Gdy wrócił zauważył, że Holly opróżniła cały talerz.
- No dłużej się nie dało - skwitowała jego spóźnienie głaszcząc pomrukujący czarny kłębek.
- Oj zamknij się . Przyszedłem tu z dobrego serca, a ty już na mnie warczysz - prychnął.
- Jeśli myślisz, że z tego powodu będę milsza, to jesteś w błędzie - odparł, ale poklepała pościel obok siebie - Siadaj, braciszku.
- Chciałbym wierzyć, że zapraszasz mnie, a nie wykwintny trunek, ale jak to się mówi nadzieja matką głupich. Proszę - odkorkował butlę i nawet nie kosztując podał bliźniaczce.
Holly podsunęła nos do gwintu i oczy niemal uciekły jej w tył głowy. Zamrugała lekko zdziwiona jakby sam zapach doprowadził ją niemal do utraty przytomności.
- To na pewno wino? - w jej głosie zabrzmiała niepewność.
Hayden spojrzał na nią jak na kretynkę.
- Myślisz, ze czytać nie umiem? Dobre czerwone winno. Nie wybrzydzaj
Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami i pociągnęła spory łyk. W oczach stanęły jej łzy.
- Mocne - odezwała się dziwnie zduszonym głosem, ale gdy brat chciał jej zabrać wino odtrąciła jego rękę - Ale bardzo smaczne - zabrała się za opróżnianie butelki.
Tymczasem Mroczek obudził się i zeskoczył z jej kolan by przewędrować na Hayden i tam ułożyć się do ponownego snu. Pochrapując dziwacznie zaczął miarowo zagłębiać pazury w jego udzie, a im mocniej szarpał nimi skórę, tym głośniej muczał. Sprawiało mu to wyraźną przyjemność.
- Koci sadysta - mruknął gładząc lśniące onyksowe futerko - Ej zabierz go - odwrócił się do Holly i szczęka mu opadła - Sama?
Patrzył jak jego siostra z niemal wrodzoną wprawą pochłania olbrzymie ilości wina w rekordowo krótkim czasie. Wyrwał jej butelkę, gdy była już w połowie.
- Stop, zostaw trochę mi - oponował, gdy wyciągnęła ręce z miną nieszczęśliwego szczeniaka.
- Daj - zamachała rękami, ale nie przysunęła się bliżej. Jej spojrzenie było dziwnie mętne i nieprzytomne.
Hayden patrząc na nią z ukosa spróbował trunku.
- Ugh - zakrztusił się czując niemożliwy ból w piersi. Wypuścił butelkę z dłoni pozwalając by zawartość rozlała się na łóżko. Miał wrażenie że serce zaraz wyskoczy mu z piersi i umrze na zawał. Po chwili jednak pieczenie zelżało i mógł niemal normalnie oddychać.
- Co to jest? - wyzipał i sięgnął po butelkę. Spojrzał na etykietkę.
- Czerwone wino 18%? Ja im dam osiemnaście procent - warknął chłopak przecierając oczy - Chyba osiemdziesiąt jeden jak już. Przekręcił etykietę by przeczytać co pisze z tyłu. Jednak pociągnął za mocno i kawałek papieru oderwał się odsłaniając drugi napis.
- "Everclear". Toż to wódka. Sądząc po smaku czegoś tu dodali - odwrócił się do Holly - Ale pomyłka! Ktoś chciał sobie zachować to dla siebie.
- Da - dziewczyna zaczęła się kołysać - Dobra.
- Ja pierdolę w sztok się upiłaś w ciągu kwadransa? Chyba rekord pobiłaś - poczuł lekki niepokój. Jak matka się o tym dowie to go ukatrupi - Dobrze się czujesz?
- Ocywiście… jezyk mi strentwiał - jego siostra wysunęła koniec języka i zezowała próbując na niego spojrzeć - O nie, nie ma go - zawołała spanikowana.
- Mam przerąbane - Hayden spojrzał na etykietkę wódki. Jak byk pisało 95%. Sam nigdy nie pił czegoś równie ostrego, a walkiria pochłonęła niemal litr - Ty chyba od tego nie umrzesz co nie? - zawołał potrząsając nią.
Skupiła na nim wzrok na chwilę.
- Nawet se nie upilam. Jestem zupełnie trzeźwa.
- To wstań - rozkazał zły na nią i na siebie - pokaż jak się nie upiłaś.
- A prosę - zwlekła się z pościeli i stanęła na równych nogach - Widzis - posłała mu triumfujące spojrzenie, gdy nagle wygięła się i poleciała na ścianę - Cholera warknęła całkiem wyraźnie - Ta ściana się rusza.
- Nie kochana. Wina akurat nie leży po stronie biednego pomieszczenia. Upiłaś się - powtórzył.
Holly tupnęła nogą.
- Stem przytona - zrobiła kilka chwiejnych kroków zanim siła grawitacji odepchnęła ją z powrotem na ścianę. Oparła się o nią i osunęła na podłogę.
- He he świat jest zakręcony - położyła się na wznak i zaczęła chichotać jak szalona.
- Kurwa jak z małym dzieckiem - Hayden przyklęknął przy bliźniaczce, która cieszyła się do sufitu. - Chodź chyba musisz się położyć.
- Przeciesz leże - wysepleniła oburzonym tonem i złapała go za włosy - Hayden - szepnęła, a jej oczy wypełniły się łzami.
- Słucham - westchnął nie mogąc poradzić sobie z nią.
- Ja się boję, braciszku - powiedziała wolno starając się dokładnie wyartykułować słowa - Oni go zabiją, a ja wtedy umrę. Ja nie chcę umierać - zaczęła szlochać.
Chłopak podniósł ją do pozycji siedzącej i walcząc ze sobą po chwili przytulił.
- Uspokój się. Nikt nie umrze - skłamał doskonale wiedząc, że i tak nie będzie pamiętać jego słów. - Nie zrobią ifrytowi krzywdy, nie martw się. Jest bezpieczny.
- Serio? - wielkie błagalne oczy spojrzały na niego z rozbrajającą ufnością.
- Oczywiście - uśmiechnął się wesoło, czując jak wściekłość mrozi mu serce. Dlaczego przyszło im żyć w takim świecie, który nie miał dla nikogo litości? Dlaczego dobroć karana jest okrucieństwem, a sprawiedliwość to tylko puste, bezwartościowe słowo? Okrutny pozbawiony ciepła świat. Jak to szaleństwo się dalej potoczy?

Przebudzenie przypominało koszmar. Gdy tylko ifryt otworzył oczy zalała go fala oszołomienia, po którym nadeszły poszczególne odczucia. W pierwszej chwili zdał sobie sprawę, że nie widzi, że dziwne zaklęcie wciąż trwa. Gdy spróbował się poruszyć poczuł dojmujący ból ramion i pieczenie nadgarstków z których spływała lodowata ciecz. Próbował opuścić ręce, ale brzęk łańcuchów skutecznie ostudził jego zapał. Westchnął ciężko i natychmiast tego pożałował czując dojmujący ból żeber. Ramiona skute nad jego głową drżały z napięcia i drętwiały od zimna które powodowało niemal tężenie krwi w żyłach. Gdziekolwiek się znajdował było to najbardziej mroźne miejsce w jakim kiedykolwiek przebywać. Poszarpane nogawice nie chroniły go przed przemrożeniem.
Po pierwszy nie najlepszym wrażeniu doszedł do wniosku, że jego sytuacja nie przedstawia się najlepiej. Oślepiony, potwornie wycieńczony i pozbawiony swoich nowych piekielnych umiejętności, mógł równie dobrze położyć głowę pod topór kata. Cokolwiek by nie zrobił przeczuwał widmo zbliżającego się końca.
I miał wrażenie, że nawet Holly go z tego nie wyciągnie.
Oczywiście o ile by chciała to zrobić. Przypomniał sobie kolejne dni, kiedy na jej twarzy malował się smutek, który niezbyt dokładnie zasłaniał odrazę i strach. Patrzyła na niego jak na obcego, jakby nie rozpoznawała go. Czy aż tak się zmienił?
Parsknął śmiechem, który zdecydowanie był nie na miejscu. Zabrało mu się za analizowanie psychologicznego punktu widzenia swojej własnej osoby. Może to już objaw narcyzmu? Nagły atak wesołości przypłacił bólem w klatce piersiowej, który starł z jego twarzy uśmiech i uniemożliwił normalny oddech. Zacisnął zęby próbując nie jęczeć, gdy żebra otarły się o siebie. Nie przypominał sobie, żeby walcząc oberwał aż tak mocno, by się połamać.
Skrzywił się. Ktokolwiek go tak poturbował zostanie potraktowany jak nadludzie. Gdy użył swojego ognia na nich dopiero wtedy dostrzegł ich olbrzymi potencjał. Kiedy walczyli pod Rise, by uwolnić Holly mógł się przyjrzeć niesamowitym zdolnościom regeneracyjny nadludzi. Uleczali się kilkanaście razy szybciej niż demony i w przeciwieństwie do nich, odcięcie głowy nie gwarantowało śmierci. Ale gdy użył błękitne płomienie zauważył różnicę. Wżerały się głęboko w ciało iszcząc je równomiernie. Regeneracja nie przebiegała wtedy tak szybko. Nie zdążył ich zabić, ale miał wrażenie, że gdyby mu nie przeszkodzili zmieniłby ich w zwęglone kości, które rozsypywałby się przy najlżejszym dotknięciu. Żałował, że nie zdążył tego zrobić. Może wtedy wymazałby z pamięci obraz srebrnookiego Ruddiego, błagającego o litość. Nie czuł współczucia, ale ten widok wciąż wracał i nie dawał spokoju. Pokazywał jego nowe gorsze wcielenie.
Z całej siły szarpnął łańcuch i zawył z bólu i wściekłość, gdy metal zdarł z jego nadgarstków skórę. Nie chciał czekać na to, aż go zabiją jak zwykłego potwora. Nie mógł czekać spokojnie na śmierć.
Przypomniał sobie jak uwolnił się z więzienia łowców i zalał go zimny pot. O nie, nigdy więcej  nie będzie w stanie tak się okaleczyć. Musiał być jakiś inny sposób by zdjąć te pęta. Gdyby tylko jeszcze cokolwiek widział….
Podkulił nogi uwieszając się na poranionych rękach i podparł bosymi stopami ścianę. Powoli odciągnął się i oparł nogami na wysokości rąk. Miał nadzieję, że nie spadnie na twarz..
Odbił się z całej siły od ściany i szarpnął łańcuchem. Satysfakcjonujący dźwięk zerwanego metalu, stłumiło głośne uderzenie w podłogę. Powietrze uleciało z jego płuc i przekręcił się na bok rzężąc jak umierający na raka płuc.
- Do cholery jasnej - wysyczał, gdy połamane żebra wbiły się głębiej w ciało. Pierwsza próba wstania zakończyła się fiaskiem. Poślizgnął się w kałuży własnej krwi, która sączyła się z piersi. Niemal zaśmiał się, ale ciepła posoka wypełniająca usta zdusiła dźwięk. Dźwignął się na nogi podpierając ściany. Krok za krokiem przeszedł pomieszczenie szukając wyjścia. Natrafił na wyrwę w murze i dotknął zimnego metalu. To musiały być drzwi. Ku swej irytacji nie znalazł klamki, ani nawet dziury na klucz. Za to metal tchnął czymś złowróżbnym jakby posiadał swą własną energię. Ifryt oparł się o nie całym ciałem i pchnął. Bez efektu.
Stracił nie tylko wzrok, ale i siłę.
Zaskoczony i przerażony odsunął się od metalu, który pochłonął resztki jego energii. Osunął się na kolana, a okowy otaczające jego ręce zadźwięczały ponuro. Zdawało mu się, że zimna posadka robi się jeszcze chłodniejsza. Palce rąk i nóg zaczęły boleć i coraz bardziej drętwieć jakby krążenie zatrzymywało się w nim. Niemal zaczął się dusić, czując ucisk w piersi.
Nigdy nie miał klaustrofobii, ale też nigdy niewidomy i zamknięty w tak zimnym i wilgotnym miejscu.
- Okey - mruknął do samego siebie - Nie panikuj, nie panikuj, nie panikuj…..
Jednak z każdą chwilą miał wrażenie, że ściany przysuwają się do siebie coraz bardziej, a woda kapiąca z sufitu ma zapach krwi.
Potrząsnął głową i zaśmiał się z własnej głupoty.
- Bardzo sprytne, demony - uśmiechnął się - Ale te iluzje nie robią na mnie wrażenia.
To było wręcz oczywiste. W końcu znajdował się w Królestwie którego demony mamiły sny i wywoływały upiorne obrazy. Nie trudno im było za pewne wedrzeć się do głowy osłabionego ifryta i przekazać ponure myśli.
Jak na zawołanie pomieszczenie jakby się rozkurczyło i powietrze lekko ociepliło. Nick oparł się o ścianę i wykończony psychicznie zamknął oczy.
Chwila błogiego snu nie trwała długo.  Mocny kopniak jaki wylądował na jego twarzy boleśnie wrócił go do okrutnej świadomości.
- Wstawaj - czyjś ponury głos huknął nad jego uchem.
Mężczyzna skrzywił się rozeźlony.
- Dajcie mi cholerny spokój. Czy w końcu mogę się wyspać? - syknął i poczuł jak ostre gwoździe wbite w podeszwę buta jego napastnika zagłębiają się w jego plecach.
Ifryt warknął wściekle i chwiejnie podniósł na nogi. Odwrócił się w stronę, jak przypuszczał, dręczyciela i nie zastanawiając się wymierzył cios.
Jego pięść gruchnęła w szczękę demona. Nick zignorował potworny ból dłoni, którą wymierzył cios i przymierzył się do kolejnego. Słyszał jak jego przeciwnik klnie i pluje krwią. Żałował, ze nie ma w sobie tyle energii by zmiażdżyć mu twarz. Jednak następny jego zamach został odparowany, a kopnięcie w brzuch posłało go na ziemię.
- Oszczędź sobie - jego przeciwnik był spokojny i opanowany. Atak ifryta nie wyprowadził o z równowagi.
"Lepiej umrzeć niż poddać się…" Kto to mu powiedział? Ach tak Holly, kiedy po raz pierwszy pokazała mu swe prawdziwe oblicze walcząc z łowcą. Tylko, że wtedy ich wrogiem byli ludzie, a teraz jego największym przeciwnikiem był cały świat.
- Nigdy - wstał z godnością, ale nie zaatakował.
Nie zgadzał się teraz z jej słowami. Już raz umarł, teraz chciał żyć. Teraz miał powód, a była nim złośliwa kłótliwa istotka, której powierzył swoją duszę.
- Hardy jesteś, albo głupi - usłyszał tubalny głos - Czy to może wilcza duma we krwi?
Nick nie miał zamiaru odpowiadać. Nie było już w nim niczego z wilka, który cenił honor i miał zasady. Będąc istotą płomieni nie potrzebował już tego.
- Wiesz, że nad twoim gardłem wisi już topór? Opanuj się lepiej, bo członkowie Rady chcą cię przesłuchać. Może uda się jeszcze to odkręcić.
Ifryt odsunął się.
- Najpierw atakujecie mnie choć nic złego nie zrobiłem. Potem oślepiacie mnie i odbieracie moc - wyliczał - A teraz zamykacie w jakichś lochach, bo więzieniem tego nazwać nie można. Jak na mój gust ta Rada odrobinę zbyt nerwowo reaguje.
- Musisz zrozumieć jak niebezpieczną mocą dysponujesz. Dopiero się jej uczysz, a my już wdzieliśmy kiedyś ifryta. Ostrożność to nie nerwowość.
- Skończ proszę z tą pseudo psychologiczną gadką i mów do mnie jak do normalnego - przerwał mu Nick
- Kwestia twojej normalności jest dyskusyjna - mruknął demon - Zbieraj się idziesz ze mną.
- Gdzie i po co? - doświadczenie nauczyło go, że przy takich informacjach trzeba znać szczegóły.
- Mówiłem już Rada chcę znać twoje motywy i związek z tymi nadludźmi. To może ci pomóc wykaraskać się  z tej sytuacji.
- Po co mi te dobre rady? Zapewne tak jak większość liczysz na moją śmierć.
- Nie obchodzi mnie czy żyjesz, czy nie. Dopóki masz poparcie królowej obowiązkiem moich i reszty jej rycerzy, jest zadbać, by wszystko przebiegło po jej myśli. Wątpię czy ktoś kto wychowywał się w mieście ludzi wie, ale tutaj dobro całego Królestwa przekłada się nad swoją dumę.
- Ta - jakby w ogóle ifryta to obchodziło - Mogę mieć to już z głowy?
- Jasne - demon był najwidoczniej zirytowany brakiem zainteresowania ze strony Nicka. - Zaprowadzę cię.
Na szczęście daleko iść nie musieli, bo ifryt zastanawiał się jak dałby radę na ślepo pokonać jakiekolwiek schody. Został wprowadzony do pomieszczenia, w którym było znacznie cieplej i o wiele suszej niż w jego wcześniejszym miejscu pobytu. Został posadzony na zwykłym krześle, które po twardym kamieniu wydawało się cudownie miękkie.
- Nie ruszaj się. Zaraz przybędą - przykazał mu demon, który go przyprowadził - Nie kłam - dodał i wyszedł trzaskając drzwiami.
Nick osunął się na krześle nie wiedząc za bardzo czego będą od niego chcieli. Dreszcze wywołane zimnem powoli ustępowały, choć kończyny wciąż były na wpół bezwładne i słabe jak u dziecka. Nie miał ochoty rozmawiać z nikim w takim stanie, gdy był półnagi, zakrwawiony i beznadziejnie bezbronny. Gdy usłyszał ponownie dźwięk przesuwanych drzwi wyprostował się jak struna i skupił na wyostrzeniu zmysłów. Szelest szat denerwował go podobnie jak zapach czegoś na kształt kadzidła, który rozniósł się po pomieszczeniu z chwilą ich wkroczenia. Miał nadzieję, że to nie żaden narkotyk, który miał go otumanić. Choć to było nie na miejscu zaczął wspominać jak kiedyś spróbował wraz z znajomymi czegoś co nazywało się "'Luxoria". Po tym jak urwał mu się film i miał częściową amnezję zdecydował trzymać się jak najdalej od drag.
- Taka marność winna okazać szacunek wyższym od siebie - usłyszał głos sędziwej kobiet.
- O przepraszam - Nick udał zaskoczenie - Nie widziałem, że weszliście, bo jakby nie patrzeć zostałem oślepiony.
- Cóż to za bezczelna kreatura. Chyba to nie jest kwestią do dyskusji co powinniśmy z nim zrobić - dobiegł go kolejny oburzony głos.
- Powinniśmy wysłuchać co ma do powiedzenia - odezwał się ktoś inny.
- Państwo wybaczy, ale czy można by nie wyłączać mnie z tej rozmowy? Podobno to ona mnie dotyczy - ifryt niemal poniósł się mając wielką ochotę zwiać. Jednak miał przeczucie, że jak tylko będzie celował w drzwi bliżej zapozna się ze ścianą. Nie ufał już swojej intuicji.
Jak przeczuwał zarobił pięścią w nos tak mocno, że odchylił się do tyłu.
- Zamknij się i nie odzywaj niepytany.
Nick złapał się za krwawiącą część twarzy i zaśmiał.
- Nie no moja siostra mnie mocniej uderzyła w wieku pięciu lat. Oj słabo…
- To szaleniec. Przemiana doprowadziła go do obłędu. Trzeba to zniszczyć zanim się rozwinie.
- Mówicie o mnie, czy o obłędzie. Precyzować zamiary, proszę.
- Drugi raz, chcesz? No nie no, niereformowalny on jest - jęknął ktoś.
Mężczyzna zaczął się śmiać.
- Decydujcie się czy chcecie ze mną gadać. Spieszy mi się trochę.
- Nicolas jak ty się zachowujesz? - dobiegł go kolejny głos dochodzący od strony drzwi. Dziwnie znajomy, ciepły ton wywołujący przyjemne wspomnienia chwili bezpieczeństwa.
- Ktoś ty? - wstał ignorując szemranie reszty. Jeśli się go bali to ich problem - Jak ci na imię?
- Znasz moje imię, kochanie - serdeczny śmiech różnił się od reszty głosów - Pamiętasz Mirandę?
- Miranda - powtórzył Nick, a w pamięci pojawił mu się obraz siwowłosej starej tygrysicy - Babcia! - wydusił z siebie. Chciał do niej podejść, ale bał się zrobić chodź krok, by nie zrobić kobiecie krzywdy.

Miranda patrzyła na młodego mężczyznę, który stał niepewnie jak źrebię. Jej stare serce zalała fala miłości i czułości. Niemal nie poznała go, tak zmienił się od kiedy przybył wraz z Holly do jej domu.
Odwróciła się do zebranych członków rady, którzy patrzyli na nich z dziwnymi minami. Najwidoczniej Nick nie traktował tu obecnych najlepiej.
- Pozwolicie bym najpierw porozmawiała z nim na osobności? - spytała kierując swój wzrok na białooką wiedźmę, która pełniła tu najwyższą funkcję. Stara demonica zastanawiała się chwilę, ale skinęła głową.
- W porządku Mirando. Twoja pomoc jest nam niezbędna - skinęła głową na resztę i wyszli zamykając drzwi.
Miranda podeszła do Nicka, który stał w milczeniu wodząc niewidzącym spojrzeniem po ścianach. Zauważyła z bólem serca jak bardzo zmieniło się jego oblicze. Postarzał się choć widać było to tylko po wyrazie oczu i grymasie ust, który mówił, że dużo przecierpiał. Chwyciła jego zimną dłoń i niemal zmusiła by usiadł.
- Ja… nie rozumiem. Co tu robisz? - głos ifryta był nieobecny, ale spokojny. Zniknął złośliwy ton i aroganckie odzywki.
- Służę Jej Wysokości, mój chłopcze - usiadła na miękkiej kanapie obok - I jak tylko dowiedziałam się, że moja kochana parka tu jest musiałam się z wami zobaczyć. Nick, ale się urządziłeś. Słyszałam, że grożą ci śmiercią - wydusiła z siebie zrozpaczona. Myśl o tym, że jego tak krótkie życie może się tak tragicznie skończyć ściskała jej gardło.
- Sam jestem sobie winny - westchnął ciężko ifryt i przetarł zmęczone oczy - widziałaś się może z Holly, babciu?
- Nie, jeszcze nie. Najpierw muszę pomóc tobie.
- Nie ma co mi pomagać. Jestem stracony, ja i moja dusza. Lepiej się do tego nie mieszaj, narobisz sobie kłopotów.
- Co to za myślenie? - Miranda niemal miała ochotę trzepnąć go po blond czuprynie - W takim wieku już być pesymistą. Myślisz o śmierci i się jej nie boisz. A co na to Holly? Nie zastanawiałeś się jak ona może to wszystko przeżywać?
- Holly patrzyła na mnie ze strachem, gdy chciałem zabić nadludzi. Lepiej dla niej będzie kiedy usunę się stąd. Odzyskała rodzinę, ma przyjaciół. Po co jej robić problemy?
Tygrysica nie wytrzymała i zdzieliła go z całej siły po głowie. Sądząc po zaskoczonej minie, nie tego się spodziewał.
- Ależ czasami jesteś egoistyczny. Ona wyciągnęła cię z szponów śmierci i zapłaciła za to wysoką cenę. Jeśli umrzesz to będzie żyć w świadomości, że to z jej winy. Wiesz jak to jest utracić bliskich, Nick. A dla Holly jesteś droższą istotą niż ktokolwiek inny. Pomyśl o niej - zakończyła łagodniejszym tonem niż zaczęła.
Twarz ifryta zbladła, a ręce zacisnęły się na poręczach krzesła. Słowa starej kobiety musiały wywrzeć na nim wrażenie, bo przez dłuższą chwilę siedział w milczeniu marszcząc czoło. Po chwili westchnął jak człowiek, który pozbywa się ciężaru z serca.
- Jestem skończonym debilem - stwierdził szczerze, a Miranda uśmiechnęła się.
Z czułością patrzyła jak twarz ifryta rozpogadza się,  na ustach pojawia delikatny, prawdziwy uśmiech. Była szczęśliwa widząc jak zaczyna się ożywiać, a otaczający go kokon niechęci i wzgardy słabnie.
- Przyznanie się do błędu to początek jego naprawy - odparła nie kryjąc dumy.

SallyLou: Niepokonani: "Przeszłość kluczem do przyszłości" cz. II

- Kopę lat co nie? - Ruddie uśmiechnął się przyjaźnie do Nicka. Na jego twarzy malowało się zdziwienie, ale to nie zamaskowało nowego dziwnego wyrazu w oczach i psychicznego wyczerpania - Widzisz ja żyję? - dodał i wzruszył ramionami przezwyciężając potworny ból poparzonego ciała.
Jak na znak twarz wilka wykrzywiła się w parodii uśmiechu. Błękitny ogień objął ciało Ruddiego niemal unosząc je do góry i ciskając o ścianę. Płomienie wżerały się w ciało uniemożliwiając regenerację. Gdy tylko oślepiające światło zniknęło chłopak osunął się na kolana niezdolny dłużej stać.
- Czemu Nick? - wymamrotał czując jak kąciki ust pękają mu, a swąd palonego ciała dławi oddech. Łzy ciekły z oczu tylko potęgując cierpienie.
Jego stary przyjaciel zmrużył oczy. Śledził uważnie jego towarzysza, który również oberwał, ale mimo to stał wyprostowany.
- Kimkolwiek jesteś mam zamiar cię zabić - powiedział i dopiero po chwili dzieciak zrozumiał, że to było skierowane do niego. Choć ciało zaczynało się już po chwili regenerować to nic nie mogło stłumić goryczy jaka zalała młode serce.
- Bądź rozsądny - usłyszał głos Setha, który stał niewzruszony niczym skała - Nie przyszliśmy tu nikogo zabijać.
Lodowaty błękit oczu zalśnił dziko, odcinając się od opalonej skóry.
- Oczywiście, wy nie zabijacie - syknął - Tylko doprowadziliście do obłędu moją dziewczynę, a według królowej eksperymentowaliście na demonach.
Ruddie wychwycił tylko jedno.
- Jaka dziewczyna?
Wzrok pełen pogardy uciszył go szybko.
- Ta, która z przyjemnością by cię zabiła i pożarła. Hm - Nick pstryknął palcami -Wiem! Zostawię cię przy życiu, by mogła się zabawić.
Ruddie poczuł w gardle gulę. Co się stało jego przyjacielowi, że jest taki… bezwzględny?
- Dlaczego jesteś taki okrutny? - spytał płaczliwie nie mogąc się powstrzymać od pociągania nosem. Nie chciał wyjść na mazgaja, ale  nie mógł zapanować nad szlochem, który wstrząsał jego ciałem.
- Bo tak można przeżyć - pasma blond włosów zaczęły się unosić wokół twarzy jakby unoszone niewyczuwalnym podmuchem powierza. Nick uśmiechnął się dziko unosząc wysoko ręce.
Seth warknął gardłowo i rzucił się na niego wyciągając spod płaszcza nóż.
- Nie rób tego! - zawył, ale w tym momencie wilk wykonał nieznaczny gest nadgarstkami. Powietrze eksplodowało wokół Ruddiego, a potem zapadła ciemność.

Holly szukając Elda przez przypadek natknęła się, czy raczej potknęła o brata, który zatrzymał ją zręcznie podstawiając nogę.
- Dokąd idziesz, siostra? - spojrzał pytająco i złapał za ramię zanim upadła na tyłek.
- Co ty, kretynie robisz? - mruknęła pod nosem dziewczyna i odsunęła od swojego bliźniaka - Idę do znajomego.
- Nudzę się. Mogę iść z tobą? - srebrzyste włosy opadły na proszące oczy szczeniaka.
- Idź się szlajać z tym swoim chłoptasiem - prychnęła walkiria.
Hayden roześmiał się.
- No, a co zazdrościsz? A propos wiesz, że chcą ukatrupić tego twojego lubego. Coś nie podoba się Radzie…
- Że co? Czemu ja nic o tym nie wiem?
- Bo każdy wie, że byś szajby dostała. Podsłuchałem co mówili o Nicku. Zastanawiają się jak do tego doszło.
- Mama nie powiedziała im, że zginął? - Holly zmarszczyła brwi. Dlaczego Christa nie powiedziała o tym swoim ludziom? Przecież jako pierwsza poznała prawdę.
- Najwidoczniej miała ku temu powody. Pal licho co siedzi w jej głowie - warknął pogardliwie chłopak.
- No wiesz… - zaczęła potworzyca, chcąc bronić matki, ale Hayden syknął.
- Nawet nie zaczynaj gadać, że to wszystko to nie jej wina. Bo to kłamstwo. Przez nią mamy tak popieprzone życie. Za krótko z nią przebywałaś by zobaczyć jaka jest nasza wielka władczyni. Ma serce z kamienia i wszystko co robi, to dla własnych celów.
- No proszę - Holly uniosła brew - To chyba dziedziczne.
Brat westchnął.
- No proszę cię…..
Przerwał mu Eld, który zgrabnie wylądował obok wzniecając tuman kurzu.
- O szukałam cię - ucieszyła się Holly.
Demon mrugnął łobuzersko.
- A ja ciebie, Holly. Mam parę rzeczy, które mogły by cię zainteresować.
- Serio? - zaciekawiła się dziewczyna -A co to takiego?
Zielono skóry zerknął kątem oka na Haydena, który nieznacznie się od nich odsunął, ale wciąż przysłuchiwał rozmowie.
- Czy twój brat wie, czym ty….  - zaczął, a jasnowłosy westchnął ciężko.
- Głupi nie jestem. Oko się jej zmieniło - wskazał na swoje czarno- szkarłatne - Moja siostra to walkiria, wiem od mamci.
- No to w porządku. Wraz z Annabeth znaleźliśmy parę książek, które mogłyby cię zainteresować. O walkiriach - dodał z błyskiem w oku.
Holly otworzyła oczy ze zdumienia.
- Naprawdę? - mogła się teraz dowiedzieć wszystkiego na temat tego czym się stała i jaką moc miała - Jesteś cudowny dziękuję - uścisnęła zaskoczonego Elda, ale zaraz go puściła słysząc zbulwersowane buczenie.
- No proszę ktoś jest zazdrosny - zaśmiał się demon i pochylił, by wziąć na ręce puchatą, czarną kuleczkę.
- Mroczek? Zgubiłam go zaraz, gdy wyszłam od Nicka - zawołała Holly wyciągając ręce po swego zwierzaka. Kociak wyrwał się Eldowi i wskoczył na ramię dziewczyny wbijając pazury w skórę.
- Kociak? - malec został porwany z swego wygodnego miejsca i znalazł się na rękach Haydena - Śliczniusi - zapiał z zachwytu i niemal podskoczył z radości tarmosząc kota. Mroczek był najwidoczniej zbyt oszołomiony by się wyrwać bo tylko siedział z głupią miną pozwalając chłopakowi na wszystko.
Holly i Eld wymienili zdziwione spojrzenia
- Ja nie chcę wnikać w jego psychikę - demon machnął ręką na Haydena, który wciąż znęcał się nad stworzeniem.
- On jest mój - Holly wyciągnęła ręce do brata, ale ten odsunął się robiąc nadąsaną minę.
- No zobacz jak mnie uwielbia. Daj mi się nim zająć  i idź czytać te głupie książki siostrzyczko.
Walkiria musiała się poddać.
- Jak zrobisz mu krzywdę to cię wykastruję - tupnęła szpilką dla lepszego efektu - A Marcowi znajdę nowego kochasia.
Kolczyk w brwi jej bliźniaka drgnął dziwnie. Eld zaczął się śmiać co brzmiało trochę jak skrzypienie drzwi.
- Chodźmy już - mruknęła do rozbawionego demona.
Zostawili za sobą Haydena, który dalej stał nieruchomo z dziwaczną miną ściskając kota.
- Że wy.. co mi zrobi? - wymamrotał zdziwiony.

Holly ruszyła za Eldem przypatrując się mu  uwagą. Od kiedy po raz pierwszy ujrzała go w swym śnie od razu zaczęła go traktować jak swojego przyjaciela. Od początku zaakceptowała go pomimo groteskowego wyglądu i skrzekliwego głosu.
- Nie gap się tak na mnie - głos demona zmusił ją by skierowała spojrzenie na jego oczy - Nienawidzę tego - dodał spokojnym tonem odpowiadając na jej nieme pytanie.
- Przepraszam, ale przeszkadza to ci? - przekrzywiła głowę lustrując go jak ciekawy obiekt zoologiczny.
- Tak, więc, proszę cię, przestań. Patrz na drogę zaraz się potkniesz.
Holly posłusznie odwróciła się przypatrując sklepieniu. Tu było wyjątkowo wysoko. Różnokolorowe plamki błyszczały niczym gwiazdy na niebie.
- Dlaczego nie chcesz by ci się przyglądano? - spytała nie spuszczając wzroku.
Demon westchnął ciężko jakby pytanie sprawiło mu fizyczny ból.
- Kurde Holly ogarnęłabyś się troszkę. Jakby nie zauważyć jestem uosobieniem koszmarów. Demony z koszmarów są okropne, karykaturalne i najzwyczajniej na świecie brzydkie.
- Ha? Czyli uważasz się za niezbyt atrakcyjnego? - uniosła ręce nad głowę i splotła palce stąpając tak lekko jak Mroczek.
- Kurcze sama na to wpadłaś? - Eld zaśmiał się cicho, choć niezbyt wesoło.
- Głupek.
- Hej nie obrażaj nie. Umysł mam błyskotliwy…
- Największy idiota jakiego poznałam - zerknęła na demona - A wierz mi w ciągu roku poznałam ich zdumiewająco wielu.
- Chyba nie do końca zrozumiałem co masz na myśli
Holly przewróciła oczami i zastąpiła mu drogę.
- Uważam cię za swojego przyjaciela więc powiem ci szczerze. Jesteś kretynem jeśli uważasz się za brzydkiego.
- Ludzie stworzyli coś takiego jak okulary. Trzeba ci je sprawić bo słabo widzisz - mruknął Eld próbując ją ominąć.
- Szkoda, że nie stworzyli wymiennego mózgu bo tobie przydałby się nowy - odcięła się dziewczyna - Nie jesteś brzydki, tylko oryginalny, jedyny w swoim rodzaju.
- O nie jeśli zaraz dostanę ckliwą gadkę o tym, że liczy się wnętrze to przepraszam ale ulotnię się cicho.
Potworzyca parsknęła śmiechem.
- Uważasz, że potrafię się nad kimś rozczulać? Ten kto ci to powiedział kłamał. Ja po prostu mówię to co myślę i kropka. I uważam, że jesteś całkiem słodki.
- Dzięki - demon najwyraźniej jej nie wierzył - Miło z twojej strony.
- Miło? - pacnęła go palcem w pierś - Ja nie jestem miła kochany. Spytaj Nicka jaka jestem naprawdę, on wie najlepiej.
Głośny huk rozbrzmiał odbijając się echem od ścian. Holly odsunęła się od zielonoskórego demona i odwrócił w stronę dźwięku. Dostrzegła błękitną poświatę i zamarła przerażona.
Jak echo odbiły się jej w głowie słowa matki.

“Mogą zagrażać nie tylko swoim wrogom, jak i sprzymierzeńcom”

- Cholera jasna - wrzasnęła zdenerwowana - Nick!
Eld złapał ją za ramię zanim rzuciła się w stronę błękitnej łuny.
- Czekaj sama nie możesz tam iść!
- Mogę. Ty zawołaj moją matkę, ona będzie wiedziała co wrazi kłopotów zrobić.
- Holly - jęknął demon żałośnie.
Dziewczyna zacisnęła pięść i strzeliła z całej siły w nos. Eld zachwiał się i przycisnął dłoń do twarzy próbując zatamować krwotok.
- Powiesz, że cię znokautowałam i zwiałam - syknęła walkiria - A teraz leć.
- Rozkaz - wybulgotał z ustami pełnymi krwi demon i lekko oszołomiony wzbił się w powietrze kierując do pałacu Christy.
Holly co sił w nogach popędziła w drugą stronę próbując nie przewrócić się na wysokich obcasach. Przeklinała się za to, że nie wzięła porządnych oficerek. Gorset ściskał jej boleśnie żebra, a szorty krępowały ruchy. Gdy wypadła za ostatni zakręt była cała obolała.
Ledwo zobaczyła kątem oka błękitne płomienie zatrzymała się. Ich żar był nieznośny, zmuszał do mrużenia oczu by nie oślepnąć. Dziewczyna podeszła bliżej lekko utykając bo jeden obcas nie wytrzymał i złamał się. Osłoniła twarz ręką i przez palce patrzyła na przerażający obraz zniszczenia.
Budynek, który niegdyś był domem jej wilka zmienił się w ruinę. Połowa była zawalona, a resztę trawiły płomienie nie wróżące mu zbyt długiej przyszłości. Pośrodku płonącego gruzowiska stał Nick. Wyglądał jak posąg rzeźbiony w brązie i złocie, ale oczy lśniły niczym dwa najpiękniejsze szafiry. Kształtne usta rozciągnięte miał w uśmiechu.
Holly niemal od razu sama się rozpromieniła na ten piękny widok, ale wtedy zobaczyła powód radości mężczyzny. Przed nim w agonii wiły się dwa ciała tak poparzone, że ich rysy były nie do odróżnienia. Pojękujące żywe trupy wznosiły ręce w stronę niewzruszonego Nicka w błagalnym geście. Mężczyzna uśmiechnął się zanim kolejna fala ognia pochłonęła jego ofiary.
- Nick? - Holly patrzyła jak wilk odwraca się w jej stronę z tym samym wyrazem twarzy na ustach.
- Ukochana - wyszeptał, ale choć ryk płomieni był głośny, ona to usłyszała - Zechcesz do mnie dołączyć?- wyciągnął do niej rękę na której tańczyły niepokorne ogniki, które wcześniej uważała za śliczne. Teraz widząc zniszczenia jakich dokonały w tak krótkim czasie zmieniła o nich zdanie.
Holly nie mogła wyksztusić z siebie już ani jednego słowa. Patrzyła w twarz Nicka, który odsunął się od palonych ciał i szedł z gruzu, kierując się w jej stronę.
Spojrzała w oczy, w których szalał ogień.  Serce wilka pożerał ogień.
Nie, nie wilka, poprawiła się w myślach. Patrzyła teraz na ifryta, istotę płomieni.

SallyLou: Niepokonani: " Czarny kłębek nerwów"

Christa siedziała przy pięknym mahoniowy biurku pochylając się nad stosami książek, których ogrom zasłaniał królową z każdej strony. Srebrzystobiałe włosy związała w wysoki kok, by nie przeszkadzały jej, a zwykłą długą suknię zastąpiła luźnymi szarawarami i krótką bluzeczką w kolorze jasnego błękitu. Oczywiście na tak nieskromny strój mogła sobie pozwolić tylko, gdy nikt z jej poddanych jej nie widział. Brak godnego okrycia mógł zaszkodzić reputacji ukochanej władczyni. Jednak w zaciszu prywatnych komnat mogła być sobą. I nikt nie ośmieliłby się zakłócić jej spokoju.
Głośny łomot w drzwi sprawił, że Christa podskoczyła zaskoczona.
Najwidoczniej ktoś ośmielił się jednak narazić na gniew władczyni.
- Proszę - kobieta odrzuciła bezużyteczną książkę na stos leżący na ziemi.
Drzwi otworzyły się szeroko i metaliczny dźwięk zmusił Christę, by uniosła wzrok.
- Hayden, nie przeszkadzaj, pra… - urwała, gdy uświadomiła sobie, że to nie jest jej syn - Holly? - królowa wstała patrząc przerażona na swe drugie dziecko, które stanęło na środku pomieszczenia.
Dziewczyna skrzywiła się napotkają zniesmaczone spojrzenie rodzicielki. Różowa, urocza koszula zniknęła zastąpiona wyszywanym czarną koronką ciemnozielony gorsetem i skórzanymi szortami z niezliczoną ilością łańcuszków, które brzęczały i kołysały się przy każdy ruchu. Czarne sięgające go kolan sznurowane buty na szpilce dopełniały koci wygląd.
Holly wyglądała jak najprawdziwszy sukub z oczami podkreślonymi czarną kredką i wargami w tym samym kolorze. Gęste czarne włosy związała w wysoki kucyk szmaragdową aksamitką.
- Och - Christa nie mogła z siebie nic wykrztusić. Jej mała biedna córeczka, przypominała teraz ludzką ulicznicę. - Co ty masz na sobie?
Holly uśmiechnęła się.
- Ubranie jak widać.
- Skąd ty wytrzasnęłaś coś takiego?
- Hayden mi pomógł. Złapał jakąś swoją znajomą i poprosił o jakieś ciuchy dla mnie. Miła z niej demonica, aczkolwiek strasznie nerwowa. Chyba miała na imię Isa, czy coś takiego.
- Isabel - Christa pokiwała głową ze zrozumieniem. Krwawo włosa demonica uwielbiała wulgarne i kuse stroje śmiertelników. - Usiądź skarbie - wskazała na jedyne krzesło nie zawalone tonami papierów i książek.
- Nie jestem skarbem. Zapomniałaś, że chciałam cię zabić? - dziewczyna prychnęła, ale usiadła.
Christa westchnęła smutno.
- Wiem, ale to moja wina. Zasłużyłam sobie na twoją nienawiść.
- Owszem, nie da się zaprzeczyć. Ale nie nienawidzę cię.. mamo.
Kobieta wytrzeszczyła oczy patrząc na krzywy wyraz twarzy swojego dziecka. Holly wyglądała na zmieszaną.
- Nie rozumiem.
- Powiedzmy, że ktoś przemówił mi w dość brutalny sposób do rozsądku.
Dopiero teraz kobieta zauważyła czerwone ślady na nadgarstkach, które dopiero zaczynały się goić. Syknęła rozeźlona przypominając sobie błękitne płomienie jasnowłosego wilka.
- Nicolas będzie miał ze mną do czynienia - warknęła.
Holly zaśmiała się błyszcząc te słowa.
- Mój biedny wilczek, ma coraz więcej wrogów. To nie była jego wina, sam nie potrafi kontrolować jeszcze tego ognia.
Christa uniosła brew. Jej córka broniła Nicka?
- To twój narzeczony? - wypaliła kobieta nie mogąc się powstrzymać.
Dziewczyna otworzyła usta, ale wydobył się z nich tylko słaby skrzek. Odkaszlnęła lekko zakłopotana.
- Nie, oczywiście, że nie.
- W porządku - Christa jej nie wierzyła. Holly wyglądała zupełnie jak swój bliźniak, kiedy kłamała. A Haydena królowa znała już na wylot - To po co właściwie przyszłaś, słonko?
- Może jeszcze nazwij mnie złotym promyczkiem, też będzie mi pasować - odparła ironicznie dziewczyna nawijając czarny jak smoła kosmyk na palec - Chciałam porozmawiać. Nie znam cię wcale.
- W porządku - Christa splotła dłonie - Więc zacznijmy od początku…

Nick spacerował powoli pustymi ulicami Królestwa. Nie miał nic do roboty, a towarzystwo innych nie było mu teraz potrzebne. Chciał odpocząć, ale dopóki nie dowie się jak poszło spotkani Holly z matką nie mógł usiedzieć w miejscu. W każdej chwili spodziewał się, że pałac Christy wyleci w powietrze za sprawą tej małej piekielnicy. Spoglądając w górę obserwował mieniące się kryształy. Musiało zaczynać świtać bo ciemnofioletowa barwa kamieni przechodziła w delikatny róż przypominający łunę przed wschodem słońca.
Nagle zaczepił o coś nogą i zachwiał się. Skacząc na jednej nodze i machając ramionami odzyskał  równowagę, choć jego biedne czarne okulary spadły i szkło pękło.
Nick rozejrzał się mając nadzieję, że nikt nie widział jego kompromitacji. Podniósł zniszczone okulary i zmemłał w ustach przekleństwo.
Odwrócił się by zobaczyć o co zahaczył i uniósł zdziwiony brew.
Jego przeszkodą okazał się być mały czarny kotek, który właśnie na środku ulicy urządził sobie toaletę.
- Hej - Nick spojrzał na zwierzątko zaciekawiony - Zejdź z drogi, maluchu, bo ktoś cię rozdepcze.
Kociak skończył lizać łapkę i spojrzał na niego znudzonym spojrzeniem. Po chwili zajął się czyszczeniem głowy.
- Nie ma to jak być olanym przez kota - mruknął mężczyzna i nagle go oświeciło - Czy to nie ty łaziłeś za mną, gdy byłem w tym przedsionku?
- Miau - odparł kot posyłając mu spojrzenie, które świadczyło o tym, że malec uważa go za kretyna.
- Wredny jesteś, dogadałbyś się z moją Holly - wilk odwrócił się i ruszył dalej. Koci wrzask zatrzymał go w miejscu - No co?
Mała czarna kuleczka truchtała za nim na króciutkich nóżkach przebierając nimi w szalonym tempie i drąc się niemiłosiernie. Złotozielone oczy patrzyły na niego z błaganiem.
- Wynocha. Nie lubię kotów - machnął na niego ręką, ale z marnym skutkiem. Stworzenie widząc wyciągnięte w jego stronę palce stanęło na dwóch łapach i pacnęło jego rękę z naganą.
- Wstrętny, czego ode mnie chcesz?
Kot w odpowiedzi wbił pazury w jego koszulę i błyskawicznie wspiął się na ramię. Gdy usadowił się wygodnie wczepiając głęboko w skórę mężczyzny zaczął mruczeć.
Nick westchnął.
- Dobra poddaję się. Chcesz to możesz iść ze mną. Ale nie moja wina jak jakiś demon będzie chciał cię zjeść.
Czarny kłębek burknął coś cicho dobitnie pokazując, że nie obchodzi go to.

Holly potarła skronie czując zmęczenie. Te wszystkie informacje dobijały ją tylko.  Historia jej matki była zagmatwana i pokręcona, Nawe gorzej niż jej samej.
- Dobra, czyli wiele lat temu pomagałaś łowcom, prawda?
- Tak, ale kiedy jeszcze robili to co do nich należało. Potem, gdy zrezygnowali i przestali wychodzić z ludzkich osiedli odeszłam od nich i zamieszkałam z twoim ojcem. Irmin był jednym z niewielu ludzi, którym nie przeszkadzała moja demoniczna natura.
- Czy on jeszcze żyje? - to akurat interesowało dziewczynę.
Królowa zmieszała się.
- Ja nie wiem. Od kiedy opuściłam z wami ludzkie miasto nie widziałam go. Potem zamieszkałam już na stałe w Królestwie Demonów Nocy.
- A jak zostałaś królową? - Holly nie mogła usiedzieć na miejscu. Musiała dowiedzieć się jak najwięcej o swojej rodzinie.
- No cóż - Christa zaczęła powoli, jakby ciężko było jej dobrać słowa - Trzy lata po powrocie do domu zginęła Jej Wysokość Cecilie żona króla aktualnego władcy Merihema. Byłam wtedy obecna w pałacu władcy i doradzałam mu. No i tak jakoś…
- Zakochałaś się? - Holly nie mogła uwierzyć, by ta lodowata jak posąg poważna kobieta mogła być tak uczuciowa.
- Tak. Ale nie chce rozwijać tego tematu, nie teraz - uniosła ostrzegawczo palec - Mam masę pracy, której wcale nie ubywa.
- Co to? - dziewczyna podniosła gruby tom, który wyglądał na bardzo stary. Otworzony był na stronie, która przedstawiała dość toporny obraz długowłosego mężczyzny stojącego w czymś co mogło być ogniskiem.
-Szukam informacji na temat twojego narze… przyjaciela Nicka. Chciałabym wiedzieć czy się stał i czy nam nie zagraża.
- Nick nie jest niebezpieczny - zaprzeczyła szybko dziewczyna, a jej matka uniosła brew patrząc na ślady na rękach - Z reguły.
- Wierzę ci, ale i tak muszę sprawdzić. Bo jeśli moje przypuszczenia się sprawdzają nasz niepokorny wilczek może być silniejszy niż się wydaje.
- Tak?
Christa wygrzebała ze stosu papierów obraz malowany na cienkim papierze kolorowymi barwnikami. Był zdecydowanie lepszy od pierwotnego szkicu w księdze. Namalowana na nim kobieta uchwycona w tańcu wiła się wśród szkarłatnych płomieni, które spływały z czubków jej palców okalając całą jej postać. Półprzymknięte powieki ukazywały migoczące rubinowe oczy, a usta rozciągnięte były w ekstatycznym uśmiechu. Bose stopy zalane były szkarłatną cieczą. Holly zmrużyła oczy nie mogąc zrozumieć co widzi. Wydawało się jej, że kobieta na obrazie tańczy na jakichś szkarłatnych skałach. Dopiero po dłuższej chwili zaczynała rozpoznawać ręce, nogi i głowy. Płomienna tancerka stąpała po zakrwawionych zwłokach, które zostały okrutnie zmasakrowane.
- Co to takiego? - demonica była pod wrażeniem kunsztu artystycznego i sposobu ukazania makabry.
- To moja droga jest ifryt, demon ognia. Można się w niego zmienić, kiedy zostanie się zamordowanym w sposób gwałtowny na przykład na skutek morderstwa, a nie chce pożegnać się z życiem. Ifryty są z reguły złośliwe i skore do okrucieństwa, ale nie sprawiają zbytnich kłopotów dopóki nie zalezie się im za skórę.
- Wiec jeśli Nick jest ów tym czymś to nic złego? - spytała Holly z nadzieją. Może i jej wilk był bardziej złośliwy i okrutny, ale nie skrzywdził jej celowo.
- Jedynym problemem jest fakt, że to zbyt swawolne istoty. Same z siebie nie podporządkują się nikomu, przez co mogą zagrażać nie tylko swoim wrogom, ale i sprzymierzeńcom.
- I Nick miałby czymś takim być? - Holly wstała gwałtownie przewracając krzesło - Muszę z nim porozmawiać.
- Czekaj, córeczko - Christa również podniosła się i podbiegła do córki. Zanim Holly zdążyła uciec zamknęła ją w czułym uścisku.
Dziewczyna zesztywniała, ale nie odepchnęła matki.
- Przepraszam, że nie mam czasu spokojnie z tobą porozmawiać. Bardzo bym chciała nadrobić te wszystkie lata - królowa odsunęła się, a w jej oczach błysnęły łzy - Nie proszę byś mi wybaczyła, bo naprawdę wiem, że sama sobie zasłużyłam na takie traktowanie, ale wiedz, że cię kocham, moja śliczna dziewczynko - jej smukłe palce musnęły policzek Holly.
- W porządku - mruknęła pod nosem demonica by ukryć zmieszanie. Nie chciała płakać, bo i tak ostatnio za często roniła łzy - Jak znajdziesz czas wiesz, gdzie mnie szukać.
Po tych słowach wybiegła zanim Chrisa cokolwiek mogła powiedzieć.
Gdy w końcu wydostała się na ulicę od razu popędziła do mieszkania swojego wilka, czy ifryta, sama nie wiedziała już kim on był. Bez pukania wbiła do środka i wbiegła po schodach.
- Hej jesteś w domu? - niemal zderzyła się z drzwiami do jego sypialni. W końcu porządnie chwyciła klamkę i otworzyła je.
- Puka się, wiesz? - Nick siedział odwrócony do niej plecami. Złota skóra na jego placach lśniła w słabym świetle kaganka. Nawet się nie odwrócił metodycznie unosząc rękę na wysokość piersi i opuszczając.
- Co ty u licha wyprawiasz? - dziewczyna podeszła bliżej podnosząc z ziemi poszarpaną koszulę - biłeś się z kimś?
- Co ty - odwrócił się nieznacznie - Raczej coś biło mnie.- Uniósł rękę do góry.
- O rany - do jego palca przyczepiony był kłami mały czarny jak noc kociak, który mrużył wielkie żółte oczy. Malec zaciskał zęby z taką siłą, że z ran sączyła się krew, ale Nickowi to chyba zbytnio nie przeszkadzało. - Poznaję go! On był z tobą, gdy przybyłam do Przedsionka - wykrzyknęła Holly i ostrożnie odczepiła małe stworzonko od ręki mężczyzny.
- Cześć piękny - uśmiechnęła się patrząc na zdziwioną minę kota - Jestem Holly, a ty?
Nick przewrócił oczami.
- Wariatka.
Dziewczyna rzuciła mu oburzone spojrzenie i usiadła.
- Wcale nie. On jest mądry i na pewno mi odpowie, prawda?
- Miau - zaskrzeczał kociak, ale gdy posadziła go na pościeli od razu wskoczył jej na ręce.
- No proszę - Nicolas uniósł brew - polubił cię. Widać wredne charaktery ciągną do siebie.
- Ha odezwał się pan uprzejmy. Co ty taki śpiący? - spytała widząc jak mruży oczy i ziewa przeciągle.
- Zmęczony jestem i tyle. Chciałem pójść spać, ale to małe czarne zło mi przeszkodziło - spojrzał z ukosa na warkoczący kłębek który spał w najlepsze na kolanach dziewczyny - Mała wstrętne paskuda - syknął na kota, który otworzył jedno jarzące się oko i posłał mu znudzone spojrzenie.
Holly zachichotała.
- Traktuje cię z góry. Prawdziwy arystokrata.
- Może jak mu przypalę ogon to będzie znał swe miejsce - Nick pstryknął palcami, na których zatańczyły płomienie.
- Och, ale z ciebie złośliwiec.- Holly otoczyła czarny kłębek ramionami - On jest mój i jeśli coś mu się stanie dam ci popalić.
- Wierzę, piekielnico, wierzę - Nick pokiwał sennie głową. - wybacz, ale jestem nie do życia. Muszę się wyspać.
- W porządku - Holly wstała trzymając pochrapujący kłębek - Zajrzę do Elda i spytam Isę, czy nie pożyczyłaby mi trochę ciuchów. Moja matka nie ma gustu - westchnęła smutno.
Nick wyszczerzył się.
- Biedna Holly. Przyjdź potem opowiesz mi jak poszła rozmowa z matką.
- Spoko - znowu nie trafiła ręką w klamkę i syknęła, gdy paznokcie zgrzytnęły o drewno.
- I jeszcze jedno - usłyszała i odwróciła się. Nick wstał i przeczesał dłonią włosy. Mięśnie zagrały pod skórą, gdy się przeciągnął. Posłał jej ogniste spojrzenie - Ekstra ciuchy, mała.
Dziewczyna pokazała mu język i wybiegła szybko, byleby nie zauważył jej spojrzenia. Cholernie seksowny ifryt. Wiedziała, że jak zostanie to ulegnie jego czarowi, a miała dużo zajęć. Schodząc w wysokich butach  po schodach niemal upuściła kota, który fuknął na nią zirytowany.
- Przepraszam, Mroczku. On po prostu tak na mnie działa - mruknęła trochę nieprzytomnie.
Kot spojrzał na nią i westchnął jakby doskonale rozumiał co powiedziała.


*  *  *  *  *
Kolejny rozdział, który mogłabym podpisać tytułem "Chaos i anarchia". Przepraszam za ten mętlik.

SallyLou:
Niepokonani: "Odzyskane serce"

Christa zacisnęła usta tak, że stworzyły wąską linię. Odrzuciła srebrzyste włosy na plecy i zmierzyła swoich wojowników surowym spojrzeniem.
Zawiedli ją…
- Moja córka nie żyje, prawda? - spytała, a głos pozbawiony był choćby krztyny ciepła.
Eld spojrzał na swą władczynię odważnie. Jako jedyny podniósł wzrok.
- Wasza Wysokość, nadludzie nas pokonali. Są niezwyciężeni…
- Ale czy to daje wam usprawiedliwienie? - przerwała mu ostro.
Zielono skóry demon tylko się skulił, jakby słowa kaleczyły go fizycznie.
- To moja sprawka - przed demony i chimery wystąpił ktoś, kogo demonica nie znała.
Czarne włosy nieznajomego jakby pochłaniały światło, podobnie jak ciemnogranatowe oczy.
- Ktoś ty?
- Marco, przybywam z Miasta Grzechu. Padam do nóżek - pokłonił się, ale gest był pozbawiony szacunku.
- Ty? - miała przed oczami tego Marco, tego, który tyle razy przeszkadzał jej podwładnym. Który zmasakrował niegdyś jej najlepszych wojowników. Który zabrał jej syna…
Gniew rozgorzał w władczyni.
- Jak śmiesz tak tu bezczelnie wchodzić?
- Śmiem i chcem - bezpański zmrużył oczy - to ja ich tu ściągnąłem. Inaczej by zginęli na marne.
- Na marne? Mieli ocalić moje dziecko!
- Taa sama sobie lepiej radzi z tym cholera wie czym niż  całą armią. To duża dziewczyna, odporna jest na wszystko - odparł, a w jego głosie zabrzmiała duma.
- Co chcesz osiągnąć, bezpański?
Marco skrzywił się na to określenie.
- Ponawiam to o co wcześniej prosił Hay. Jesteśmy na granicy całkowitego unicestwienia. Jeśli nie zjednoczymy się demony znikną z tego świata. I te przybyłe, i te, które były przed człowiekiem. Widziałem jak walczą nadludzie. Widziałem jak rozerwane ciała znowu się łączą w jedno. To nie jest naturalne. Coś takiego nie może mieć prawa bytu.
- A moja córka? Przez swoje rządzenie się zapomniałeś by jej pomóc. Czyż niegdyś nie chciałeś, by była twoją…. oblubienicą?
- Owszem, ale teraz nie należy do mnie, ani do kogokolwiek innego. Zmieniła się.
Christa potarła w zamyśleniu skroń.
- Wyjaśnisz mi?
- Nie. Nie znam przyczyny, ani siły która maczała w tym palce, ale na waszym miejscu zacząłbym żałować ociągania się z ratunkiem.
- Co insynuujesz? - Viljar zapomniał o swoim strachu i spojrzał na demona.
- To, że matka zamiast ratować swoje dziecko wolała się zajmować jakimiś durnymi sprawami politycznymi. Zostawiłaś, wasza wysokość, Holly na tak długo wśród tych stworów. Myślisz, że teraz poznasz swą córkę?
- To nie moja wina. Nie mogłam jej odnaleźć…
- Tak? - Marco zaśmiał się drwiąco - My, ja i Hayden, szybciej znaleźliśmy miejsce przebywania nadludzi niż najznamienitsi tropiciele należący do ciebie, pani. Być może Holly jak się dowie prawdy będzie wolała do nas wrócić.
- Ty plugawa kreaturo! - demonica zadrżała od siły, która kumulowała się w jej ciele.
Głośny huk przerwał jej obrażanie bezpańskiego kundla.
Christa spojrzała zszokowana na środek pomieszczenia. Błękitne płomienie powoli dogasały tworząc na marmurze wypalony krąg. Stojąca w środku postać lśniła szafirowym ogniem, który najwyraźniej nie wyrządzał jej krzywdy.
- No… - mruknął Marco - Zeszło ci się trochę.
Christa z otwartymi ustami patrzyła na Nicka, który klęczał trzymając w rękach bezwładne ciało. Oczy błyszczały groźnie, gdy spojrzał na demona z Miasta Grzechu.
- Dzięki za pomoc - syknął wstając.
- Sarkazm to poślednia forma humoru - odparł niewzruszony demon - Żyje?
Mężczyzna prychnął i odwrócił się do zamarłej w trwodze królowej.
- Wasza Wysokość - powolnym krokiem podszedł do niej - Twoja córka wymaga pomocy.
Srebrnowłosa kobieta spojrzała na skulony kłębek trzymany przez wilka. Długie skudlone włosy zasłaniały twarz, ale spod za dużej kurtki wystawały żałośnie chude kończyny.
- Moja Holly - jej oczy wypełniły się łzami, ale stłumiła szloch. Miała zbyt dużo pracy by teraz się rozczulać nad odzyskanym dzieckiem.
- Zabierz ją do uzdrowicielki - rozkazała, ale gdy spojrzała w poważne oczy Nicka jej wzrok złagodniał. Nie wiedziała co się stało z Nickiem, ale jego twarz naznaczona była piętnem śmierci. Musiał przeżyć piekło, by odzyskać Holly, a władczyni była mu wdzięczna, choć nie chciała tego publicznie okazywać.
- Tak, pani - Nick skłonił głową i przeszedł między demonami, a chimery podążyły za nim.
Gdy wyszli Eld wzdrygnął się.
-Cholera, skutki uboczne się ujawniają - westchnął głośno, a reszta spojrzała na niego zdziwiona - No co? Tylko ja czuję ten ogień, który w nim jest tłumiony?
- Zawsze byłeś wrażliwy na taką moc - westchnął Imris - Ale chyba fakt, że się wydostał stamtąd bez naszej pomocy i wszedł tu bez zezwolenia dużo mówi. Coś w nich dziwnego. W nich obojgu - dodał.
- Później będę nad tym się zastanawiać - mruknęła Christa i spojrzała na zebranych - Gdzie Tabris?


Isabel uderzyła dłonią o blat stołu. Miała już szczerze dość papierkowej roboty zleconej przez tego ropuchowatego służalca Pana. Xianlee traktował wszystkich z pogardą jakby byli gorsi. Oczywiście demonicę ominął ten zaszczyt. Gdy spoglądał na nią w jego oczkach czaiła się żądza. Krwawowłosa wolała unikać tego typa.
Przeglądanie dokumentów przerwało jej wtargnięcie zamotanej w czarny płaszcz postaci. Isabel patrzyła jak szaty zaplątują się wokół nóg właścicielki, która z hukiem upada na podłogę.
- Nie biegaj - mruknęła i wróciła do czytania.
Zakapturzona postać potarła obolałe siedzenie i podniosła z ziemi upuszczoną włócznię.
- O, a gdzie siekiera? - mruknęła Isabel patrząc jak Tanatos ogląda grot.
- Znudziła mi się. Tym jest fajnie rzucać i patrzeć jak się wiją przyszpileni do ziemi - odparła tamta gładząc pióra przyczepione do drzewca.
- Nie wnikam. Czego tu szukasz?
- Ciebie - Tanastos podparła się pod boki. Isabel zawsze interesowało jak wygląda córka Pana Miasta Grzechu, ale dziewczyna skrzętnie ukrywała swoją twarz. A poza tym płaszcz wzbudzał strach, a mała zabójczyni dbała o reputacje.
- Co się stało?
- Pewien demon z Królestwa Demonów Nocy umiera. Wyczuwam wibracje śmierci wokół niego. Pomyślałam, że to cię zainteresuje.
Isabel pomyślała o akcji, o której opowiedział jej Numer Sześć. Przeklęte zwłoki były częstym gościem w komnacie demonicy, dzięki czemu zawsze wiedziała co się dzieje w jej domu, bez potrzeby przenoszenia się. Pomijając odrażający smród i odpadające kawałki ciała jej informator był sympatycznym gościem. Polubiła go szczerze i w myślach nazywała Stefanem co było mniej sztywne i dziwne od tego Numeru Sześć.
- Mnóstwo demonów ginie od kiedy pojawili się nadludzie - słyszała w końcu o tym ich nowym specyfiku zabijającym na miejscu.
- Ale ten może cię zainteresować. Nazywa się Tabris..
Isabel nieświadomie wbiła paznokcie w papier niszcząc ważne akta.
- Tabris? Niemożliwe.
- A i owszem. Poharatali go podobnie porządnie, ale tak tylko przypuszczam. Sama sobie zobaczysz.
Dziewczyna zmarszczyła brwi. Coś tu śmierdzi…
- Co mnie ma obchodzić jakiś zawszony demon Christy?
Tanatos westchnęła i pokręciła głową.
- Nie myśl, ze jestem tak głupia jak reszta. Oczywiście wiem, że nie jesteś stąd i szpiegujesz na zlecenie tej waszej rady.
Isabel oniemiała. To był koniec. Przejrzeli ją i zabiją.
- I co teraz? - spytała - od kiedy to wiesz?
- Od kiedy tu jesteś - odparła zadowolona Tanatos i wymierzyła włócznię w Isabel - Ten twój kochaś umiera, jeśli chcesz do niego iść to teraz - rzuciła jej butelkę napełnioną czarnym winem - Jesteśmy w teoretycznym sojuszu więc pozwalam ci się z nim zobaczyć. Nic nie powiem tacie.
- O co ci chodzi?
Zakapturzona córka Pana westchnęła ciężko.
- Chcę być MIŁA - wycedziła - Więc do cholery pij i ratuj tego swojego ulubieńca.
- Jasne - Isabel postanowiła zaufać tej dziwacznej postaci. Odkorkowała butelkę i uniosła w toaście - Do dna! Jestem twoją dłużniczką
- To chyba oczywiste - usłyszała sarkastyczną odpowiedź zanim podłoga uciekła jej spod nóg i pająki zaczęły się wspinać na jej ciało wdzierając do ust i nosa. Głupie iluzje, które towarzyszyły piciu wina napawały ją strachem. Jeden wyjątkowo tłusty pająk siedział na policzku dotykając grubymi nogami jej oka. Obrzydlistwo!
Na szczęście o chwili wszystko zniknęło i otworzyła oczy. Znajdowała się już w Królestwie Demonów Nocy.
Wstała z jękiem, gdy kości trzasnęły jej w kręgosłupie.
- Za stara się na to robię - westchnęła.
- Nie wyglądasz tak źle - zobaczyła Marco, który wychylał się z balkonu. Na jego twarzy malował się uśmiech - Ty dziwko! To ty jesteś wtyczką, prawda?
- Trochę szacunku się należy - odparła agresywnie Isabel sprawdzając, czy wszystkie części ciała są na miejscu. Świetnie, najpierw Tanatos, teraz ten debil. A zaraz wszyscy będą wiedzieć kim jest.
- Mniejsza - Marco wzruszył ramionami - Nie martw się, ruda, nie wydam cię.
- Co, a niby dlaczego? -coś wszyscy podejrzanie byli pobłażliwi.
- Bo nie życzę żadnej kobiecie dostania się w łapy Xianlee, a to by cię niechybnie spotkało.
- Miło z twojej strony - mruknęła nieprzekonana, ale machnęła mu tylko dłonią i ruszyła znaleźć uzdrowicielkę.
- Hej ho! - wesoły głos zatrzymał ją w miejscu. Spojrzała na szafirowowłosą demonicę, która rozpaczliwie machała na nią.
- Annabeth? Ty też tu?
- Szukasz Tabrisa? - demonica zignorowała pytanie - Wiem gdzie jest. Zaprowadzę cię - złapała przyjaciółkę za rękę i pociągnęła za sobą.
Weszły do niskiego pomieszczenia, które oświetlone było mnóstwem lamp naftowych. Na niewygodnym fotelu na wpółleżał trupioblady Tabris. Spojrzał niemrawo na przybyłe.
- Poczekam na zewnątrz - Beth szepnęła cicho do ucha Isabel i wymknęła się cicho.
Lisi demon mierzył ją nieprzytomnym wzrokiem. Ubrany był tylko w zszargane i zakrwawione spodnie. Ciało pokrywały długie rany, ale decydowanie najgorsza była na piersi. Głęboka dziura z której wypływała wąska strużka krwi.
- Witaj moja kochana - niemal sine wargi wyszeptały powitanie.
- Ty szaleńcze co ci się stało? - podeszła do niego i złapała krzesło by usiąść obok.
- Wyszedłem z wprawy - słaby uśmiech roziskrzył mętne spojrzenie.
- Gdzie uzdrowicielka? - Isabel rozejrzała się po pomieszczeniu, ale nikogo nie znalazła.
- Szuka czegoś - demon nieznacznie zmarszczył brwi. Siedział w śmiertelnym bezruchu jakby rany odebrały mu wszystkie siły.
- Cholera, Tabris - złapała go za rękę i przyjrzała skaleczeniom na niej. Były dość płytkie, ale i tak się nie goiły - Dlaczego się nie regenerujesz?
- Nadludzie zatruli miecze i strzały - wyszeptał słabo - W życiu tak źle się nie czułem - głowa opadła mu na bok i przymknął oczy.
- Tabris? Słyszysz mnie? Tabris! - Isabel szarpnęła go za rękę, ale nic nie uzyskała poza tym, że krew zaczęła bardziej płynąć z ran.
- Nie szarp go tak - czyjaś dłoń złapała ją za ramię.
- Czy on…? - szepnęła demonica niezdolna wydusić z siebie pełnego zdania.
- Jest w komie, tak może choć odrobinę się regenerować.
- Dlaczego się nie goją jego rany? - odwróciła się do starej wiedźmy, która rozcierała jakieś zioła w moździerzu.
- Toksyna zawarta w jadzie, blokuje ośrodek nerwowy i wprowadza w organizmie zamieszanie. Ciało się nie odbudowuje jak powinno.
- Ale przynajmniej nie krwawi - mruknęła Isa próbując się pocieszyć tą myślą. Nie mogła stracić tego psotnego lisa, który powalał jej zapomnieć o okropnej pracy.
- Bo stracił niemal całą krew. Żyje tylko dlatego, że jest demonem. Ale nie wiem jak długo pociągnie.
Lisie uszy drgnęły lekko, gdy dziewczyna pogłaskała czoło ukochanego.
- Masz żyć. To rozkaz - wstała i podeszła do wiedźmy - Jest coś co mogę zrobić, by mu pomóc?
- Owszem. Potrzebuję czystej trucizny by sporządzić antidotum.
- Gdzie ją znajdę?
- W obozie łowców.
Demonica poczuła, że świat jej wiruje. Dopiero co wojownicy Christy wrócili poturbowani stamtąd. Królowa w życiu jej nie da pozwolenia na samowolną wyprawę. Chyba, że…
- Dziękuję za radę - schyliła głowę w pokłonie i rzuciła smutne spojrzenie na nieprzytomnego demona - Niech pani opiekuje się Tabrisem.
Nie miała wiele czasu. Od ataku minęło zaledwie półtora dnia, a lis powoli umierał. Jak wiele mu zostało wolała nie myśleć.
- Marco - zawołała na czarnowłosego demona, który wciąż stał na balkonie. Uniósł pytająco brew, gdy wspięła się zręcznie po ścianie i usiadła na balustradzie - Co powiesz na napad stulecia?
Ciemnoniebieskie, niemal czarne oczy spojrzały na nią uważnie.
- Zainteresowałaś mnie. Mów dalej.

Christa spoglądała na swoją córkę w zamyśleniu.
Holly leżała na łóżku już czysta i ubrana w długą jedwabną koszulę. Jej blade policzki były zapadnięte, a włosy choć rozczesane i umyte były matowe i wypadały garściami. Jej chude nadgarstki były dwukrotnie mniejsze niż u zdrowej kobiety.
Królowa czuła jak nieznośne poczucie winy wierci w jej brzuchu olbrzymią dziurę. Potraktowała swoje dzieci jak materiał, który miał zapewnić jej przewagę nad bezpańskimi demonami. Nie zaznały nigdy miłości matki, ani czułego dotyku pozbawionego jakiegokolwiek bólu.
- Przepraszam cię skarbie - łzy popłynęły z oczu demonicy. Tak bardzo chciała cofnąć czas
- Nade mną nie płakałaś nigdy - zirytowany głos zmusił ją by wzięła się w garść i otarła łzy.
- Haydenie, nie powinieneś wracać z tym swoim Marco do domu? - spytała ostrej niż zamierzała, by ukryć chwilę słabości.
- E Marco, gdzieś się podział, a ja chciałem zobaczyć się z siostrą - jasnowłosy chłopak podszedł bliżej łomocąc ciężkimi butami. Usiadł na łóżku podkulając nogi.
- Pobrudzisz pościel - warknęła matka, a Hayden wzruszył ramionami.
- Nic jej nie będzie?
- Nie, na szczęście musi tylko odpocząć i dobrze się odżywiać - odparła Christa i spojrzała uważnie na syna. Czy na jego twarzy nie było przypadkiem smutku? - Coś się stało?
Hayden spojrzał na nią i uniósł brew. Demonica zauważyła, że ma nowy kolczyk. Małe kółeczko w płatku nosa.
- Musisz tak się ozdabiać tym całym piercingiem. Okropnie to wygląda.
Hayden pokazał język w którym tkwiła mała srebrna kuleczka.
- Robię co chcę - odparł zadowolony z miny jaką wywołał na twarzy matki.
- Okropność - wzdrygnęła Christa.
- Mi się podoba - dobiegł ich zaspany głos spod pościeli.
- Holly - Christa uśmiechnęła się widząc córkę, która przecierała oczy pięściami- Jak się czujesz?
- Dobrze, chyba. Hayden co tu robisz? - spytała nieprzytomnie i wyciągnęła rękę do brata. Ku zaskoczeniu ich obu chłopak porwał swoją siostrę na ręce wywlekając z łóżka.
- Ty żyjesz! - zakręcił nią i posadził na łóżku. Czarno czerwone oko błyszczało - Poznałaś mnie siostrzyczko.
- Trudno nie poznać po tych oczach - odparła dziewczyna.
Christa zauważyła, że jej oczy były całkowicie zielone i nienaturalnie wręcz błyszczące. Jak oczy lalki.
- Kochanie cieszę się, że ocknęłaś się tak szybko.
Holly spojrzała na srebrnowłosą demonicę zdziwiona.
- A kim ty jesteś?
Christa poczuła, że ma w gardle gulę.
- Holly… jesteś moją córką.
Przez wychudzone oblicze dziewczyny przemknęło zdziwienie, przerażenie, ulga, ale najbardziej widoczna była wściekłość.
- Zabiję cię - mimo osłabienia odbiła się od podłogi z obnażonymi ostrymi zębami. Kobieta nie miała czasu na obronę i tylko zamknęła oczy.
- No co ty wariatko robisz? - usłyszała zduszony głos Haydena i uchyliła powieki. Jej syn szamotał się z wyjącą wściekle dziewczyną, której oczy świeciły jak zielone latarnie
Christa osunęła się na łóżko.
- Przepraszam - szepnęła i nagle z dostojnej władczyni zmieniła się w słabą kobietę.
- Już na to za późno - Holly uspokoiła się i odepchnęła brata. Widać było, że jest wciąż zmęczona, bo zachwiała się jak źrebię i usiadła na pościeli.
- Cholera, kobiety - Hayden jęknął i usiadł miedzy nimi - Proponuję zacząć od początku i ściągnąć tu tego cholernego wilka.

Isabel

SallyLou: Niepokonani: " Królestwo Umarłych"

Nathaniel czuł się jak w chorym śnie. Te istoty, nadludzie, byli niezniszczalni. Włączyło ich tylko pięciu, a mieli dużą przewagę nad nimi. Byli szybcy i cholernie silni. Mężczyzna na własne oczy widział jak Zmora przebiła włócznią głowę jednego z przeciwników, a Eld dokończył dzieła odrywając ją od korpusu. Niemal krzyknął z radości, ale po chwili zobaczył, że bezgłowe ciało dalej stoi, a na dodatek wyciąga ręce  kierunku zielonoskórego demona, który patrzył w zdziwieniu jak nadczłowiek idzie w jego stronę.
- Wyrzuć to - ryknął Nathaniel, a Edl porzucił trofeum i wzbił się w górę uciekając przed wrogiem, który już wyciągał po niego ręce. Jednak zaraz opuścił dłonie i podniósł głowę nasadzając ją na szyję. Tkanki, naczynia i mięśnie zrosły się ze sobą, Nadczłowiek znów wyglądał jak nienaruszony.
Viljar wraz z Tabrisem metodycznie siekali kolejnego nadczłowieka, ale ich wspólny wysiłek był tak samo bezowocny. Rany goiły się natychmiast, a odcięte części ciała przyrastały z powrotem.
Nie było dobrze. Reszta też nie radziła sobie dużo lepiej. Jedyne co mogli robić to atakować i uskakiwać przed ciosami. Ale w końcu nawet taka taktyka mogła okazać się zawodna.
- Z motyką na słońce - mruknął pod nosem Nathaniel i odwrócił się kątem oka widząc łowcę, który wbiegał do tunelu trzymając miecz.
- Przygotować broń - ryknął do reszty i zniknął w ciemnościach. Musiał polować na Nicka. Chimera rzuciła się w pościg za nim. Ale potężne drzwi zatrzasnęły się, a nadczłowiek zablokował je od środka. Mężczyzna trzasnął pięścią w metal.
- Kurwa - warknął i odwrócił dostrzegając łowcę, który z uśmiechem sunął w jego kierunku. Wycelował w niego z kuszy.
- Gorzej być nie może - mruknął Nathaniel.

- Nie zgadzam się - głos uwiązł w gardle Holly. Tak być nie mogło, nie miała zamiaru pozwolić odejść temu wilkowi.
Cały czas ściskała jego wciąż ciepłą dłoń jakby to miało przywrócić mu życie. Wodziła oczami po jego twarzy szukając jakichkolwiek oznak, że jednak się myli. Nick wyglądał jakby spał, choć dziewczyna doskonale wiedziała, ze tak nie jest. Serce ucichło, płuca nie pracowały, a umysł jakby zniknął. Pusta skorupa pozbawiona żywotności.
Nie wiedziała ile już tu trwa. Przestał ją obchodzić  czas i inne istoty, które znajdowały się w pobliżu.  Czuła tylko jak ciepło uchodzi z ciała jej wilka, a twarz blednie w miarę jak odpływała z niej krew. Pomyślała o tym, że nigdy już nie zobaczy tego smutnego, lekko sarkastycznego uśmiechu.
Wstała zataczając się. Oczy lśniły dziko w półmroku jak ślepia kota. Zacisnęła zęby by powstrzymać kolejny wybuch płaczu. Nie mogła teraz się rozczulać jak bachor nie będzie płakała dopóki śmierć nie zwróci jej tego co należy do niej.
Chwyciła zakrwawiony nóż porzucony przez Jacka. Mroczna cząstka jej umysłu podszeptywała jej co ma zrobić.
A Holly jej posłuchała.
Podniosła do góry zakrwawione ostrze. Zalśniło szkarłatnie w słabym świetle lamp.

“Dalej" szeptała jej podświadomość "Zrób to”

Dziewczyna zacisnęła kły i z całej siły wbiła ostrze w swoją pierś. Wrzasnęła czując przeszywający ból. Instynktownie chciała wyjąć ostrze i skulić, ale  powstrzymała się. Krew ściekała na ziemię, która wchłaniała ją, jakby była to ofiara.
Jej ręce trzęsły się jak u chorej na padaczkę, ale nie wypuściła trzonu.
- Kurwa… - strużka krwi popłynęła jej po brodzie skapując na twarz Nicka. Rozdygotana potworzyca spojrzała na niego z nadzieją, jakby miał zaraz otworzyć oczy. Jednak tak się nie stało. Nóż tkwił za płytko.
- Nie - jęknęła dziewczyna próbując poprawić uchwyt. Palce ślizgały jej się od krwi, ale w końcu złapała pewniej i bez zastanowienia zagłębiła ostrze w swą pierś celując w serce. Zawyła nieludzko,  a blask szafirowych oczu przygasł. Upadła i obraz przed oczami rozmył się.

Holly nie wiedziała kiedy odzyskała przytomność. Leżała na ziemi zbyt słaba i zmęczona by drgnąć. Co się z nią stało?
- Moje gratulacje - spokojny głos nad jej głową zmusił ją by uniosła wzrok. Postać odziana w pelerynę pochylała się nad nią, a lśniące białe oczy były jedynym co widać było spod kaptura.
- Udało mi się? - Holly przyjęła wyciągniętą dłoń i wstała.
Zdecydowanie nie był to obrzydliwy tunel nadludzi.
- Tak, kobieto. Otworzyłaś przejście do mojego świata. Witaj w Krainie Umarłych - jej towarzysz wykonał zamaszysty gest prezentując swą krainę.
Ponure, ciemne miejsce zasnute było mgłą. W oddali majaczyły się zarysy budynków i małych ruchomych istotek. Zmarłych.
- Udało się - Holly uśmiechnęła się usatysfakcjonowana. Czyli ten cichy głos w głowie mówił prawdę. Odwróciła się do zakapturzonego mężczyzny - Wybacz, ale nie znam twego imienia, panie.
- Bo go nie mam, kobieto - świecące oczy spojrzały na nią przelotnie - Mam rozumieć, że przybyłaś tu po kogoś?
- Owszem - skinęła głową - Bardzo mi zależy, by odzyskać go z powrotem.
- Rozumiem. Więc chodźmy poszukajmy Nicolasa Liar.
Nikolas Liar? Holly uniosła brew. Albo facet się pomylił, albo Nick jej czegoś nie powiedział…
- Skąd wiedziałeś o kogo mi chodzi? - spytała zamiast tego. Gość dużo wiedział, nie mogła nie zauważyć.
- Wiem wszystko i znam wszystkich - odparł tajemniczo.
- Spoko…
Przewodnik rzucił jej zaciekawione spojrzenie.
- Nie zachowujesz się jak typowa istota, która tu przybywa.
Dziewczyna wzruszyła ramionami.
- Ha, więc nie wiesz wszystkiego. Właśnie zadźgałam się nożem by tu trafić, a poza tym niezniszczalny psychopata więził mnie przez rok, twierdząc, że uda mu się mnie w nim rozkochać. Już nie mówiąc o tym, że widziałam jak umarł najwspanialszy chłopak na świecie. To może wpływać trochę na zachowanie.
Spod kaptura wydobyło się ciche westchnienie.
- Wiesz, że jest łatwiejszy sposób by tu trafić? Bez robienia mielonki z serca?
- Co?
- Trzeba rozciąć dłoń i wymówić formułkę, ale zapewne nikt cię tego nie nauczył. Rozumiem że jesteś tu po raz pierwszy…
- Ta i nie powiem, że chciałabym tu wracać - Holly spojrzała na ścieżkę przed nimi. Przechodzące postaci miały ten sam ponury wygląd i obojętne miny.
- Kurcze, więc to mnie czeka, gdy umrę - ten świat nie wydawał się jej za radosnym miejscem. A co z wiecznym rajem, błogosławieństwem i szczęściem. To kłamstwa?
- Spokojnie to Przedsionek. Tu dusze czekają na przejście dalej. Potem Królestwo dzieli się na trzy Sfery: Laur, Shingam i Erthel. Zależnie od tego na co się zasłuży trafia się do jednego z nich.
Przed oczami Holly przemknęły twarze wszystkich, których skrzywdziła.
- Cholera to już po mnie - stwierdziła rzeczowo.
- Ty nie musisz się stresować. Możesz przebywać gdzie chcesz i ile chcesz. Dla walkirii droga wolna.
- Dla czego co? - potworzyca otworzyła usta - Jestem demonem…
- Nie tylko - przerwał jej towarzysz - Chyba zauważyłaś co się z tobą ostatnio stało. Poczułem to aż tu, kobieto.
- To wszystko… - ten ból, płomienie i brak grawitacji - To wszystko przemiana?
- Oczywiście. Współczuję, że w takich warunkach to się stało. Musiało cię to nieźle przestraszyć.
- Nie miałam na to czasu - mruknęła Holly. Wtedy przecież próbowała pomóc Nickowi i reszcie.
- No mniejsza, chyba widzę cel naszego spaceru. Widzisz już go? - płaszcz załopotał, gdy postać wskazała za róg budynku.
Stojąca w kącie postać opierała się plecami o ścianę. Jasnowłosy mężczyzna ubrany w szare ubrania nonszalancko opierał się o ścianę obojętnie obserwując przechodzące dusze. Przy bosych stopach siedział czarny kotek patrząc na ludzi znudzony wzrokiem.
Holly zatrzymała się. Wyraz twarzy Nick, gdy skierował wzrok w jej stronę zmienił się. Pokerową maskę zastąpił wzrok pełen… głodu?
- Idź - przewodnik popchnął ją do przodu - Musisz go przekonać by wrócił. Jeśli nie zechce nic nie wskórasz.
Dziewczyna skinęła głową i ruszyła w stronę Nicka. Jeszcze nigdy nie bała do niego podejść, ale dlaczego miał taki wzrok? Zupełnie nie pasował do jej wilka.
- Nick - stanęła w bezpiecznej odległości.
- Holly - znudzony zimny ton był jej równie obcy jak wzrok - Co ty tu robisz?
Świeżo mianowana walkiria wysiliła się na uśmiech.
- Przyszłam po ciebie mój wilku.
- Twój? Nie wydaje mi się bym do kogokolwiek należał - Nick skrzywił się, a kpiący uśmiech wypełzł na jego oblicze - Zresztą jakbyś nie zauważyła jestem martwy, więc bądź tak łaskawa dać mi święty spokój.
- Do cholery, co ty pieprzysz? - teraz Holly zaczęła odczuwać złość. Podły nastrój wilka zaczynał się jej udzielać.
- Kobieto - zakapturzona postać podeszła do niej - Musisz wiedzieć, że dusze tracą tu niemal wszystkie wspomnienia. Dlatego musisz je najpierw ożywić.
- W porządku. Możesz odejść poradzę sobie z nim - odwróciła się do najeżonego wilka.
- Wspaniale - syknął jej w odpowiedzi Nick - Darowałabyś sobie demonico…
- A co z piękną diablicą? Nie pamiętasz, że tak  mnie nazywałeś? Moje ego okropnie cierpi - wtrąciła dziewczyna i zarzuciła włosy na plecy. Dopiero po chwili zauważyła, ze kuli się jak do ataku i wyprostowała plecy.
- Kocham cię Nick, słyszysz - dodała już spokojny tonem - I będę cię dręczyć dopóki nie zgodzisz się ze mną.
Mężczyzna uniósł brew. Cholera był naprawdę seksowny nawet po śmierci. Nawet jako dusza.
Zaraz dusza…
- Głupia dziewczyno jesteś - odparł. Holly wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. - Co ty do diabła robisz?
- Prawie byłam pewna, że jesteś duchem.
- Dusza to nie duch, Holly - zrzędzenie mu wychodziło tak samo dobrze jak za życia.
- Więc zamknij się - złapała go za ramię i z całej siły pociągnęła za sobą. Po chwilowym oporze ruszył za nią, ale mamrotał coś pod nosem z irytacją.
Holly uśmiechnęła się szelmowsko. Miał ciało i był ciepły. Już chyba wiedziała jak mu przypomnieć siebie. Wyszczerzyła zęby do biednej wleczonej duszy.  
Oj odzyska pamięć, zadba o to…

SallyLou: Kolejny rozdział. Wena jednak nie umarła

Niepokonani: "Wilcza krew cz.I"

Trisha siedziała czytając książkę. Zbiory zgromadzone przez demony były naprawdę intrygując. Właśnie pochłaniała opis jednej z bitew między Demonami Nocy, a Upiorami Ziemi gdy Nathaniel wbiegł do pokoju.
- Skarbie, coś się stało? - chimera opuściła książkę na kolana i spojrzała na swego męża.
- Nick zwariował - warknął zdenerwowany Nathaniel grzebiąc w szafie - Wyobraź sobie moje droga, że uwidziało mu się, że pójdzie do kwatery Nadludzi sam. Rozumiesz? Sam!
- Co takiego się stało? Czy to z tego powodu Jej Wysokość wzywała go do siebie?
- Nie, ale zjawił się ten zdrajca, brat Holly. Ten sługus Marca orzekł, że chce zjednoczenia demonów. Po tym co zrobili z tym światem!
- A Christa co na to? - Trisha całkowicie zapomniała o lekturze, która zsunęła się z koca na podłogę. Mężczyzna podniósł ją i odłożył na półkę.
- Oczywiście nie zgodziła się, ale ten mały krętacz podsunął Nickowi pomysł na uwolnienie Holly. I nasz wilk łapał przynętę.
W tym momencie drzwi trzasnęły z hukiem i stanął w nich obiekt ich rozmowy. Nick wszedł i spojrzał wściekle na Nathaniela.
- Nawet nie zaczynaj - warknął, ale w jego głosie po raz pierwszy od roku brzmiały emocje.
- Słońce - Trisha uniosła dłoń, a jej oczy wypełniły się łzami. Nick spojrzał na nią i jego wzrok złagodniał. Przykląkł i ujął jej dłoń.
- Trisha, nie patrz tak na mnie - zaczął i zamknął oczy. Przez chwilę wyglądał młodziej, jakby znowu miał siedemnaście lat i przepraszał na swe czyny.
- Nick, do cholery, nie manipuluj moją żoną - ryknął człowiek- niedźwiedź i łapiąc się za włosy.
Wilk zignorował go.
- Niczego ci nie zabraniam. Moja zgoda i tak nie ma znaczenia, bo zrobisz to co będziesz uważał za właściwe - odparła kobieta po dłuższej chwili.
- Dziękuję - mężczyzna podniósł się i spojrzał triumfalnie na stojącą pod ścianą chimerę.
- Ty, wstrętny manipulancie - syknął Nathaniel.
- Moja wina, że jesteś pod pantoflem? - wyszczerzył się Nick i mrugnął łobuzersko do kobiety - Pójdę znaleźć Mumrila. Potrzebuję eksperta w dziedzinie epicko tchórzowskich ucieczek - i zniknął robiąc tak samo dużo hałasu, jak przy wejściu.
- Trisha! - warknął rozeźlony mężczyzna.
- Nie moja wina, że nie liczy się z twoim zdaniem. Trzeba było go dobrze wychować.
- Co? Nie traktuj go jak swojego dziecka. Choć gdyby był porządnie złoił bym mu skórę - spojrzał na zamknięte drzwi - Choć może… Myślisz że go dogonię?
- Nath, nie wygłupiaj się. Nie widzisz jak wygląda? W końcu przestał przypominać żywego trupa. On naprawdę pragnie odzyskać Holly.
- To szaleństwo, ten plan nigdy się nie powiedzie - mruknął Nathaniel.
- Gdybym to ja siedziała w klatce dręczona przez ludzi, co byś zrobił?
- Głupie pytanie, oczywiście, ze bym cię uratował - złożył na jej ustach pocałunek i pogładził z czułością po policzku.
- Więc nie przeszkadzaj Nickowi w jego planach. Nie zapominaj, że zawsze dbał o swoich ludzi.
- Zawsze mnie dziwiło czemu on tak się swobodnie wśród nich czuje - mruknął cicho Nathaniel.
- Myślę, że boi się powtórki - zastanawiała się głośno Trisha - Traktował tego ludzkiego chłopca jak swojego brata, teraz znalazł kogoś, komu poświęcił serce. Nie chce znowu czuć się winnym…
- Serio ma wyrzuty sumienia z powodu Ruddiego? Nie widać tego po nim.
- Jesteś facetem. Wy jesteście ślepi - odparła Trisha patrząc z ukosa na męża.
Chimera podniosła ręce w geście poddania.

- Hej Mumril! - chimera zakrztusiła się alkoholem i upuściła szklankę rozlewając złoty napój.
Mały, łysy człowieczek złudnie podobny do jaszczurki odwrócił się powoli.
- Ale masz minę! Boisz się mnie? - Nick wyszedł z cienia i skierował się w stronę chimery.
Mumril zmrużył oczy. Coś podejrzanie żywy był ten wilk…
- Hej Nick - z wyższej skały zsunął się chudy cień o miedzianej czuprynie. W ręce trzymał wysokie naczynie w którym pienił się zgniłozielony drink.
-Viljar nawet nie chcę wiedzieć co wy tu chlacie - zaczął, zanim lisia chimera otworzyła znowu usta.
- Szkoda, specjał demonów.
- Mam to gdzieś - warknął wilk - Ale w sumie przydasz mi się. Idę do Risa.
- Risa? Po cholerę się tam pchać? - skrzywił się Mumril.
- Interes - odparł dyplomatycznie Nick - Będę potrzebował trochę huku i zamieszania więc chciałbym byście podzielili się swoimi światłymi pomysłami.
- Ho, ho król złodziei pyta nas o radę? - zaśmiał się Viljar - Czuję się zaszczycony - pociągnął spory łyk z szklanki.
Nick wyglądał jakby miał ochotę strzelić rudego w pysk, więc Mumril zdecydował się wtrącić.
- Gdyby było to coś standardowego poleciłbym ci dmuchawkę z kurarą, ale z tego co podejrzewam nie idziesz okradać zwykłych ludzi.
- Zgadza się. Mam ochotę spotkać się z nadludźmi.
Viljar uniósł kciuk.
- Przyjdę na twój pogrzeb.
- Dziękuję za słowa wsparcia - prychnął wilk - Jesteś nieocenionym przyjacielem.
Chimera wzniosła toast.
- Do usług.
- To świństwo jest mocniejsze niż sądziłem - bąknął pod nosem Mumril - Ale na poważnie chcesz tak ryzykować? Dla potwora?
- ONA nie jest potworem - syknął Nick zirytowany tym, że jaszczur go tak szybko przejrzał.
- Serio? - Viljar spojrzał na niego wymownie, choć niezbyt mu to wyszło - Słyszałem co nieco o tych małych kundlach. Dzieciach Christy. Oboje mają w głowie nieźle poprzewracane.
- Dziękuję za jakże mi potrzebny komentarz. Twoje uwagi będą bezcenne, kiedy ktoś zechce mnie zabić.
- Przestańcie… - zaczął znowu Mumril, ale zagłuszył go wilk warcząc coś na temat głupich chimer i wtykania nosa w nieswoje sprawy….
- Zamknąć się do cholery jasnej! - głośny ryk zmusił wszystkich do spojrzenia na Nathaniela, który stał na skale, górując nad nimi.
- Żałosne - dorzucił już cichszym tonem.
Powoli balansując potężnym cielskiem zszedł niżej.
- Wstyd mi za was wszystkich. Te dziewczyńskie sprzeczki słychać chyba na całą okolicę.
- Szefie dołączysz może do nas - oczywiście Viljar nie mógł sobie darować ironii w głosie.
Nathaniel odwrócił się pytająco do reszty.
- Co on pije?
- Pojęcia nie mam - odparł Mumril wzruszając ramionami. Czuł się jak niańka, która musi pilnować tych kretynów, by sobie krzywdy nie narobili.
- Mniejsza. Chciałbym wiedzieć co to za idiotyczne zbiorowisko i knucie za moimi plecami - skierował pytanie do wilka.
Nick wyszczerzył zęby.
- Nie chciałeś pomóc, sam też dam radę.
- Wiedziałem, ze trzeba było tu przyjść ze smyczą i kagańcem - wymruczał Nathaniel, a lisia chimera zaśmiała się głośno. - Poważnie nieźle ci się pieprzy w tej głowie wilku. Więc…
- Co więc? - Nick pociągnął go za język.
- Więc idę z tobą - dokończył Nathaniel z taką miną jakby widział coś naprawdę obrzydliwego.
Wilk uśmiechnął się. " Dzięki ci Trisha", a głośno rzekł:
- Zapowiada się ciekawie. To teraz zastanówmy się nad tym hukiem i zamieszaniem.

- Holly, perełko, spójrz na mnie….

“ Zabić, zmiażdżyć kłami, rozerwać na strzępy…”

- Mała potworzyco wiem, że mnie słyszysz. Wstań.

“ Wbić rękę w brzuch, rozciąć żyły….”

- Holly! Pobudka!

“ I jeść, jeść, jeść!”

Holly otworzyła powoli oczy. Te same betonowe ściany, ta sama zimna podłoga. Skierowała swoje spojrzenie na tego, który wyrwał jej z błogiego odpoczynku.
- Witaj Jack - podniosła głowę i usiadła opierając się o ścianę.
Srebrnooki łowca uśmiechnął się do niej.
- Jak się czujesz, kochana moja?
- W porządku - odparła spokojnie przygładzając ręką potargane włosy. Mimowolnie zerknęła na ręce. Sama skóra i kości.
Jack usiadł obok niej opierając się plecami o beton.
- Nudziłaś się beze mnie?
- Strasznie… Gdzie byłeś? - spojrzała na niego spod rzęs.
- Nasi ludzie znaleźli nowy sposób na zabijanie demonów. I wszystko dzięki tobie - jego ramię otoczyło jej chude ciało i przysunęło bliżej.
Dziewczyna wzdrygnęła próbując ukryć obrzydzenie. Słowa mężczyzny były dla niej niezrozumiałe.
- Jak to " dzięki mnie"?
- Twoja krew to śmiertelna trucizna, Holly. Sprawdzaliśmy ją w terenie. Zabija na miejscu przeżerając ciało od środka. Czy to nie genialne?

“ On naprawdę myśli, że będę się tym zachwycać? Jego ego jest jeszcze większe niż Tabrisa”

- Kto to Tabris? - usłyszała pytanie i odwróciła gwałtownie głowę.
- Co?
- Wymówiłaś imię Tabris? Pytam kto to?
- Chyba jedna z moich ofiar - mruknęła cicho chowając twarz w ramionach.
Minęło już wiele czasu od kiedy słyszała głos tego wesołego demona. I Nicka. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że wcześniej wcale nie zastanawiała się nad tym co się z nim stało. Jej myśli przysnuwała mgła i nie mgła się skupić na dłużej niż na krótką chwilę. Zapewne była to zasługa tych cholernych specyfików którymi truł ją Jack. Nie miała wcale siły, a głód stał się czymś naturalnym, z czym nie chciała walczyć. Krew, którą piła należała do nadczłowieka, więc właściwie nie mogła tego uznać za właściwy posiłek. Chudła i marniała, ale wcześniej nie zwracała na o takiej uwagi. Dopiero teraz zaczynała jasno myśleć, choć łowca nie zmniejszył dawki. Czyżby się uodporniła?
Jack siedział milcząc, a ona próbowała nie rozszarpać go za to, ze ma czelność jej dotykać. Była spokojna, panowała nad żądzą mordu, a jednak chciała widzieć jego rozszarpane ciało, zimne, stężałe w pośmiertnym bezruchu. Ciało zniszczone i rozerwane przez nią.
Uśmiechnęła się, a łowca odpowiedział tym samym.
- Widzę, że masz dobry humor. Powinienem częściej z tobą przebywać.
- O tak… - "Bym mogła wyobrażać sobie jak ten uśmiech przechodzi w strach…"
- Panie! -drzwi otworzyły się i wbiegł zziajany Alexander - Jest problem.
- Co znowu, do diabła - warknął Jack wstając - Chwili spokoju nie ma…
- Wołają cię do budynku głównego. Podobno przyszła jakaś ważna wiadomość.
- Dobra. Zostań tu, ok.? Wrócę zaraz - wybiegł nie troszcząc się o zamknięcie drzwi.
Alex przykucnął obok Holly.
- Kurcze strasznie wyglądasz? - zanim zareagowała złapał ją za włosy i uważnie przyjrzał twarzy.
- Puść mnie, mały gnoju, o paluchy odgryzę - warknęła odpychając jego ręce.
- Nie tak ostro… siostrzyczko - zaśmiał się chłopak, a jego oczy zalśniły demonicznie.
Dziewczyna otworzyła usta.
- Hayden?
- Brawo zapamiętałaś moje imię - uśmiechnął się drwiąco. - Oj nie traktują cie tu dobrze. Chudziutka jesteś, Marco nie będzie zadowolony.
- Marco… - zaczęła, ale uderzyło ją coś - Jak ci się to udało?
- Co? - spytał bardzo inteligentnie jej brat.
- No to….- machnęła dłonią na jego ciało.
- A… opętałem go, czy jak to się na to mówi - odparł zadowolony z siebie Hayden - Słaby dzieciak wpuścił mnie bez trudu.. no ale my tu gadu, gadu, a ten smakowity łowca zaraz tu przyjdzie. Niedługo cię stąd uwolnimy siostra. Wrócisz do Miasta Grzechu.
- W życiu! Tu też całkiem wygodnie - prychnęła Holly. Nie miała ochoty wpaść spod deszczu pod rynnę.
- Ładna mi wdzięczność. A tak właściwie to nie byłoby źle. Nasz Pan chce zawrzeć sojusz z Demonami Nocy.
- I co myślisz, ze się uda? - zaśmiała się kpiąco dziewczyna. Coś nie wierzyła w taki scenariusz.
- No na razie matka kazała mi wypieprzać stamtąd bo mi nogi z d… - spojrzał na siostrę i odchrząknął - Ale przynajmniej mnie ostrzegła, bo naprawdę chyba chciała to zrobić.
- Dziwisz się zdrajco?
- Nie właściwie… - Hay odgarnął włosy z twarzy - Kurde to ciało jest niewygodne. Będę znikać. Czekaj cierpliwie Nick cos kmini…
- Alex ty kretynie po cholerę mnie wołałeś? - rozległ się wrzask Jacka i wpadł do pomieszczenia - Nic się nie działo.
- Yyyy ja wiem - Alex - Hayden nonszalancko podniósł się i uśmiechnął - Po prostu chciałem ją pocałować. Słodka jest - wyszczerzył się do potworzycy.
Holly opadła szczęka, a twarz Jacka przybrała bordowy kolor.
- Ty sukinsynu - złapał chłopka za ucho i szarpnął do wyjścia - Stłukę cię na kwaśne jabłko.
- W porządku. Pa, pa Holly. Do zobaczenia- posłał siostrze całusa zanim Jack wyciągnął go na zewnątrz.
- Żegnaj Alex - zawołała za nimi zanim zatrzasnęły się drzwi.
Gdy hałas na korytarzu ucichł złapała się za brzuch i zaczęła się śmiać po raz pierwszy od kiedy tu trafiła.

Christa tupała nerwowo nogą czekając na tego aroganckiego wilka. Od kilku godzin szlajał się po całym jej Królestwie cholera wie po co. Obok niej stało sześć demonów, które miały w razie czego pomóc w walce. Tabris, Eld, Rikki, Mitchel, Imris i jedyna kobieta zwana Zmorą. Królowa specjalnie wybrała najlepsze jednostki mające przechylić szalę zwycięstwa na stronę demonów.
- Się nie spieszą - zauważył Tabris strzygąc lisimi uszami. Potarł dłonią głownie miecza wiszącego u jego pasa. Podobnie jak reszta ubrany był w czarne, maskujące ubrania upodabniające ich do ludzkich szpiegów. Każdy demon przy pasku miał flakonik z napojem, który umożliwiał im wejście na ziemię i zapewniał cielesną powłokę. Jako istoty z koszmarów nie mogli inaczej wejść do świata ludzi.
W końcu drzwi do sali otworzyły się i wszedł Nathaniel, a za nim wszystkie chimery oprócz Trishy, Daniela i Mumrila.
Na końcu kroczył Nick. Christa wciągnęła ze świstem powietrze czując aurę, która go otaczała. Wilk emanował dziką brutalną siłą i zwierzęcą wściekłością. Ubrany był w skórzane spodnie i kurtkę, a na nogach miał solidne oficerki. Włosy związał z tyłu, choć kilka luźniejszych pasm opadało mu na twarz. Przez ciemne szkła okularów błyszczały lśniące oczy. Podszedł do Christy i ukłonił się.
- Wróć z moją córką - chciała brzmieć władczo, ale tym razem blask jej potęgi przyćmił drapieżnik.
Wilcze kły błysnęły w ponurym uśmiechu.
- Nawet za cenę życia, pani.
Rozpoczęła się pierwsza próba dotarcia do siedziby nadludzi.

SallyLou: Niepokonani: " Cisza przed burzą"

Holly spojrzała na Nicka spod półprzymkniętych powiek. Czarno-czerwone oko mrugnęło powoli, a drobne usta ułożyły się w delikatny uśmiech. Pochyliła się nad nim a jej włosy musnęły jego twarz. Zimne palce dotknęły jego powiek, zmuszając, by zamknął oczy. Mężczyzna poczuł jak wargi dziewczyny muskają jego usta, a jej słodki oddech omiata jego twarz. Jego ręce oplotły smukłą talię przyciągając wiotkie ciało bliżej.
Holly ze śmiechem opadła na Nicka, nie przerywając pocałunku. Jej blade dłonie przesunęły się na włosy zmuszając go do odchylenia głowy.
Nick odsunął się na moment. Jego oddech podobnie jak dziewczyny był krótki i urwany. Spojrzał przelotnie na twarz tej, której tak pożądał. Jej diabelskie piękno było dzika pokusą i najskrytszym pragnieniem.
Czarnowłosa dziewczyna zmrużyła oczy, a zza zaróżowionych od pocałunków ust błyszczały ostre ząbki. Szkarłatna bluzka uwydatniała jej idealną figurę, a głębokie wcięcie w dekolcie przyciągało spojrzenie. Pochyliła się w jego stronę, świadoma tego jak na niego działa.
- Twój wzrok mnie pali - szepnęła mu do ucha, a jej dłoń wsunęła się za kołnierz jego koszuli, muskając wyrobione mięśnie. Długimi paznokciami znaczyła jego skórę czerwonymi liniami. Gdy polizała jeden ze śladów, przez ciało Nicka przebiegł dreszcz. Złapał dziewczynę za podbródek i pocałował, jednocześnie rozpinając jej koszulę. Holly zachichotała muskając nosem jego policzek. Pozwoliła by materiał opadł na ziemię odsłaniając nieskazitelną skórę. Nie bawiąc się w konwenanse rozcięła koszulę Nicka i usiadła mu na kolanach ocierając się ciałem o jego tors. Nagle jednak westchnęła smutno i przytuliła na chwilę do mężczyzny, jakby nie była krwiożerczym demonem, tylko bezbronną kobietą.
Nick objął drobne ciało, zapominając o pożądaniu.
- Jesteś smutna? - spytał pozwalając by wtuliła się w jego szyje. - Dlaczego?
- Bo zostawiłam cię samego, Nick. - odparła, a ton głosu był zapowiedzią ludzkiego płaczu.
A przecież Holly nigdy nie płakała…
- Nick! - czyjś wrzask wyrwał z jego objęć dziewczynę i rzucił go w ciemność.
Mężczyzna poderwał się gwałtownie czując jak coś zdzieliło go po głowie.
Mumril spojrzał na niego krzywo.
- No wreszcie. Dobudzić cię się nie dało - zrzędził.
- Mogłeś tak nie wrzeszczeć - warknął Nick mrużąc oczy w oślepiającym świetle.
- Nie wrzeszczałem - westchnęła chimera - To efekt przedawkowania alkoholu.
Nick opadł na posłanie.
- Niczego nie przedawkowałem - wymamrotał zarzucając na głowę koc. Pieprzony kac.
Mumril prychnął.
- Nathaniel powiedział, że jak nie wstaniesz w przeciągu pół godziny sam przyjdzie i cie wywlecze stąd.
- Jasne.
- Ale na poważnie Nick. Weź się w garść. Musisz to kończyć - w głosie jaszczura brzmiała prawdziwa troska.
- Jaaaaasne…
Trzasnęły drzwi i wilk został sam. Powoli odrzucił koc i usiadł.
- O kurwa - to nie był najlepszy pomysł. Pomieszczenie zawirowało wywołując mdłości. Mężczyzna pochylił głowę, zaciskając na głowie, jakby to miało zwalczyć potworny ból, który tłukł się bezlitośnie. Przezwyciężając słabość ciała wstał i wyprostował się, czując jak trzeszczą mu kości. A myślał, ze uda mu się zapić ból…
Podniósł wzrok na lustro wiszące na ścianie. Musiało być tu wstawione z czyjejś czystej złośliwości, gdyż Nickowi nie przepadał za lustrami.
Teraz jednak spojrzał w swe odbicie.
Czy to był na pewno on sam?
Widział twarz innej osoby. Ostre rysy, choć ukrywały się za plątaniną zbyt długich włosów,  nadały jego twarzy smętny wyraz. Pod oczami widniały ciemne podkówki, będące efektem zbyt dużego wysiłku. Od nieustannych zmartwień nabawił się kilku zmarszczek. Ciało, choć o umięśnione, o wysportowanej budowie pokryte było bliznami, których Nick nabawił się przez ostatni rok. Również te szramy sprawiały, że wyglądał na dużo starszego niż powinien wyglądać dwudziestopięciolatek.
Rok. Tyle wystarczyło by z wojownika zmienił się we wrak.
Nick odwrócił się nie mogąc spojrzeć w oczy swojego odbicia. Czy to dlatego wszyscy chodzili wokół niego jak na palcach? Czy naprawdę to cierpienie było tak widoczne.
Jeden głupi błąd, który zrobił zniszczył życie jego i wielu innych. Gdyby wtedy nie zostawił Holly samej, wszystko byłoby w porządku.
A teraz ona przepadła i pojawiło się nowe zagrożenie. Nadludzie.
Nikt za bardzo nie wiedział skąd pochodzą podobnie jak demony, jednak okazali się dużym zagrożeniem, nie tylko dla normalnych ludzi, ale przede wszystkim dla demonów. Runęła tamta równowaga sił; człowiek przeciwko demonowi. Teraz pojawił się nowy wróg, który był bardziej bezlitosny niż najstraszniejsze z potworów.
Oczywiście Nick wmieszał się w konflikt, próbując odnaleźć Holly. Jednak wszelkie poszukiwania były bezskuteczne. Demonica przepadła, jakby ziemia ją pochłonęła.
Jej strata była dla Nicka bolesnym ciosem. Dopiero, kiedy jej zabrakło uświadomił sobie, jak duża więź łączyła go z tą bestią o twarzy lalki. Jeszcze gorzej czuł się z myślą, że nie poznał jej tak naprawdę. Spotkanie i wspólna wędrówka wydawały się być tylko długim snem. Tylko, ze ten sen zmienił okowicie życie Nicka. Bez Holly nie wyszedłby z miasta ludzi, nie zasmakowałby wolności, ani nie spotkał starych znajomych. To ona pozwoliła mu otworzyć oczy, ukazała świat pełen okrucieństwa i piękna, które łączyły się ze sobą nawzajem. To ona rozbudziła w nim uczucia, które zawsze tłumił.
A teraz jej nie było….
Nick westchnął ciężko zirytowany własną słabością. Nie powinien tak roztrząsać przeszłości. Musiał skupić się n tym co nadejdzie. Ale było to trudne, gdyż demonica wciąż nawiedzała go w snach wywołując tęsknotę i pożądanie, które nie pozwalały mu normalnie funkcjonować.
Mężczyzna założył koszulę, jednak zapięcie jej zajęło mu trochę czasu. Palce drżały mu, gdy próbował wykonywać nawet najprostsze czynności. Wsunął stopy w buty i mimowolnie zerknął w lustro.
- Gorzej być nie może - mruknął do odbicia. Odpowiedziało mu ono grymasem, który przy dużej dawce dobrej woli można byłoby wziąć za uśmiech. Stwierdziwszy, że w miarę się ogarnął wyszedł z swojej izby, świadom tego, że ból głowy będzie mu towarzyszył cały dzień.
Wraz zresztą chimer zajmował piękny dwór w Królestwie Demonów Nocy, które przyjęły ich na prośbę tajemniczej Christy Miner. Dzięki wpływom ów demonicy ich życie stało się wspaniałe, choć w przypadku Nicka, była to sprawa dyskusyjna. Niestety chimery nie mogły poznać swojej wybawicielki ponieważ od ponad roku przebywała poza Królestwem z misją dyplomatyczną. Nie wiadomo było, kiedy wróci.
Nick wszedł do pokoju zajmowanego przez Nathaniel bez pukania. Nie było go tam jednak. Zamiast potężnego mężczyzny ujrzał dostojną kobietą siedzącą w fotelu. Jej nogi otulał koc, na którym położyła książkę. Z chwilą wejścia Nicka uniosła głowę znad lektury.
- Dzień dobry, skarbie - Trisha wciąż traktowała mężczyznę jak własne dziecko, a on jej na to pozwalał, wiedząc jaką radość jej to sprawia. - Marnie wyglądasz - zauważyła kobieta zatroskanym głosem.
Nick od razu poczuł wyrzuty sumienia. Nie chciał martwić tej wspaniałej, przepełnionej miłością kobiety, zwłaszcza, ze miała dość swoich zmartwień. W wyniku postrzału doznała poważnych obrażeń, które zabiłyby zwykłego człowieka. Jednak chimera przeżyła, choć straciła czucie w dolnej części ciała. Teraz była niemal cały czas przykuta do fotela. Nie mogła chodzić i wymagała pomocy, a mimo to troszczyła się bardziej o swoich towarzyszy.
Nick nawet nie próbował się uśmiechnąć. Usiadł na ziemi obok fotela, nie chcąc nadwyrężać nóg. Zamknął oczy na chwile odcinając się od świata.
Jednak spokój nie trwał długo.
- Znowu śpisz? - głos Nathaniela zmusił go do podniesienia ciężkich powiek.
- Nie. Tylko siedzę z zamkniętymi oczami - mruknął, błagając w duchu by przyjaciel nie darł się tak głośno. Jakby wilczy słuch nie był dość wrażliwy na wysokie dźwięki.
- Ja już mam tego dosyć, słyszysz? - Nathaniel złapał Nicka za ramię i pociągnął w górę  Wstawaj, masz spotkanie.
Nick wyrwał się i sam podniósł.
- Mam to gdzieś - warknął, choć przemęczony organizm nie miał sił buntować się.
Ostry policzek przywrócił mu jasność umysłu. Spojrzał na Nathaniela, który unosił dłoń, by ponownie go uderzyć.
- Nie rób z siebie ofiary syknął rozeźlony - Mam już dość patrzenia jak się staczasz. Nie mam ochoty patrzeć na to jak umierasz.
- Aż tak źle nie jest…
- Nick - ciepła dłoń chwyciła jego rękę w mocny uścisk. Trisha spojrzała na niego wzrokiem pełnym bólu - Posłuchaj Nathaniela - poprosiła.
Tylko ze względu na więź łączącą go z kobietą nie wyrwał się z uścisku.
- W porządku - mruknął szykując się na kazanie. I tak dość długo chimera zwlekała z tym. - Słucham. Z kim mam się spotkać?
- Z panią Miner - padła odpowiedź.
Nick uniósł brew.
- Zaraz… Czy chodzi ci o tą Miner? Christę Miner?
- Nie inaczej. Więc oprzytomniej w końcu. Nie wolno by ktoś tak czcigodny czekał na ciebie.
W tej chwili Nick pożałował, że tyle wypił. Jego stan nie pozwalał mu nawet na dłuższe stanie, o rozmowie z demonem nie wspominając.  
- Dobra niech będzie - wzruszył ramionami. Wolał mieć to za sobą.
Na korytarzu czekał już na niego zielono skóry demon, którego wielkie skrzydła ledwo mieściły się pod sufitem. Skłonił głową na powitanie.
- Witaj - mruknął Nick. Widział już kilkakrotnie owego demona, jednak ignorował go podobnie jak resztę. Nie dlatego, że uważał się za lepszego od nich, po prostu wolał przebywać sam.
- Proszę za mną - głos demona był uprzejmy, choć bezbarwny.
Wyszli na zewnątrz. Nick dalej się nie przyzwyczaił, że w Królestwie nie ma słońca. Świetliste kryształy, choć niewątpliwie piękne, były tylko nędzną imitacją. Dotarcie do rezydencji Christ nie zajęło dużo czasu. Znajdowała się tuż obok.
Za to, gdy spojrzał na kobietę poczuł się, jakby czas się zatrzymał. Jasne, niemal białe włosy demona spływały na plecy połyskującą falą. Oczy ciemne i mroczne spoglądały na niego z uwagą i zaciekawieniem, pod który kryła się potężna siła.
Ona, Christa miała twarz, którą Nick tak doskonale zapamiętał. Gdy się uśmiechnęła wydawała się być lustrzanym odbicie Holly.
Zmieszany mężczyzna przyklęknął, chcąc oddać jej cześć i jednocześnie ukryć swoje zamieszanie.
- Wstać - melodyjny głos zmusił go do podniesienia głowy - Nie musisz bawić się w niepotrzebne konwenanse.
- Chciałem tylko wyrazić swą wdzięczność za tak wspaniałą gościnę. Nie wiem jak uda nam się spłacić ten dług - odparł Nick. Czuł się żałośnie słaby w porównaniu z tą demonicą, która emanowała czystą mocą.
Christa machnęła lekceważąco dłonią.
- To drobiazg. To czysta przyjemność pomóc komuś, kto walczy w imieniu demonów na ziemi.
- Skąd…?
- Oczywiście, ze wiedziałam - srebrnowłosa demonic podeszła bliżej do wilka. Była od niego trochę niższa, musiała lekko podnieść głowę by spojrzeć mu w oczy.- Cały czas pilnowaliśmy ciebie i mojej córki.
- Och - fragmenty układanki rozsypanej w głowie zaczynały się układać w całość. Więc Holly cały czas miała kontakt z demonami.
Nick zaczął już błądzić w myślach, gdy zimna dłoń dotknęła jego policzka. Spojrzał w niewiarygodnie stare oczy Christy.
- Chciałabym ci podziękować za to, że opiekowałeś się Holly. Pomogłeś jej zachować racjonalny umysł i człowieczeństwo.
Mężczyzna skrzywił się.
- Nic nie zrobiłem… - nie uważał, by dziewczyna wyniosła jakiekolwiek korzyści ze znajomości z nim. Zbyt często jej wadził.
Kobieta spojrzała na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- Wierzysz, że Holly wróci?
- Przecież nawet nie wiem, gdzie ona jest - odparł Nick nie bardzo wiedząc o co chodzi srebrzystowłosej.
- Kochasz ją? - następne pytanie dobiegło z wejścia do rezydencji. Widok wchodzącej postaci zjeżył mu włosy na głowie. Widział go tylko raz, ale znienawidził na zawsze.
Christa wyglądała na równie zaskoczoną co wilk.
- Co ty tu robisz? - spytała omijając mężczyznę, by podejść do nowo przybyłego. - Dlaczego strażnicy cię wpuścili?
- Przybywam z poselstwem od Pana Miasta Grzechu - padła odpowiedź.  - Nick, prawda? - zwrócił się do wilka - Ponawiam pytanie. Kochasz Holly na tyle by poświęcić dla niej życie?
- Owszem - warknął w odpowiedzi wilk.
- Cudownie. Bo my wiemy, gdzie znaleźć moją głupią siostrę - twarz Haydena rozjaśnił upiorny uśmiech.


Alex czuł jakby znajdował się w jakimś chorym śnie. Codzienny potworny strach, który uciskał jego serce i dławił oddech. A teraz było tylko gorzej.
- Ruszaj się ofermo! - groźne spojrzenie Jacka zmroziło mu krew w żyłach. Wiedział, że jeśli tylko wykona jakiś pochopny ruch może zginąć.
Bo teraz łowcy nie byli tylko ludźmi. Zyskali siłę, która pozwalała im na walkę z demonami, i to walkę zwycięską. W wyniku eksperymentów stali się czymś więcej - nadludźmi, istotami o srebrnych oczach i kamiennych sercach. Biada temu, kto chciał wejść im w drogę. Odsunęli się od ludzi, uznając się za wyższą formę ewolucji.
Alex, jednak mógł przebywać wśród nich. Jako młody łowca, musiał czekać, aż uzyska stosowny wiek by stać się nadczłowiekiem. Wszelkie eksperymenty u osób poniżej osiemnastego roku życia kończyły się śmiercią. Jednak chłopak miał zagwarantowaną przeminę, jak tylko osiągnie pełnoletniość. Tylko i wyłącznie dlatego był wtajemniczony w sprawy nadludzi.
Teraz posłusznie szedł za Jackiem, za obóz w stronę wykopanych głęboko tuneli. Wejście do środka prowadziło przez tytanowe drzwi, cały czas pilnowane przez elitarną jednostkę. Teraz strażnicy bez ociągania otworzyli właz wpuszczając obydwu do środka.
Chłopak nie wiedział co się znajduje pod ziemią. To były dane zastrzeżone dla większości. Mówiono coś o tajnym laboratorium, ale Alex nie wierzył zbytnio w te informacje. Ale mimo to podążył za starszym łowcą, choć miał przeczucie, że dobrze się to dla niego nie skończy.
Pod ziemią panował chłód, który wywoływał gęsią skórkę na rękach chłopaka. Oświetlone starymi lampami naftowymi korytarze sprawiały ponure wrażenie.
Nagle Jack zatrzymał się przed nieoznaczonymi, metalowymi drzwiami. Bez wysiłku odsunął ciężką blokadę i kopniakiem otworzył drzwi.
- Bez żadnych wymysłów - krzyknął, nie odwracając się do Alexa.
- Jasne - darł niemrawo chłopak.
Srebrne oczy odwróciły się do niego. Na twarzy łowcy pojawił się uśmiech rozbawienia..
- Nie mówiłem do ciebie. - i wszedł do środka
Młodzieniec nie wiedząc co ze sobą zrobić podążył za nim.
Pomieszczenie w którym się znalazł było oświetlone w podobny sposób co korytarz. Nie posiadało żadnych mebli, jedynie zimne betonowe ściany i podłoga.
Ktoś siedział w kącie próbując skulić się.
- Cześć mała - nadczłowiek podszedł do zwiniętego kłębka i przykląkł obok - Dalej się boczysz za to ostatnie?
Postać uniosła głowę, a Alex zachłysnął się spoglądając w jej oblicze. Była to piękna dziewczyna o egzotycznych rysach, które zasłaniały długie czarne włosy. Trójkątna twarz o bladej, niczym alabaster cerze miała idealne proporcje. Duże migdałowe oczy różniły się od siebie. Jedno było czarne jak smoła, a drugie szkliście zielone, jednak patrzyły n niego z jednakim wyrazem wielkiego głodu. Dziewczyna ubrana była tylko w za dużą koszulę, która odsłaniała chude nogi i ramiona. Jednym kolorowym akcentem był duży czarny pierścień o migotliwym szkarłatnym kamieniu. Dziewczyna co chwila dotykała go jakby musiała upewniać się czy nie zniknie.
- Kto to? - cichy, spokojny głos wydobył się z jej ust. Choć pytanie brzmiało błaho,  Alex wyczuwał pod nim inne mówiące: " On jest dla mnie?''
Nie tylko on słyszał prawdziwy sens pytania. Jack zaśmiał się i złapał dziewczynę za podbródek zmuszając by patrzyła na niego.
- Moja miła - wymruczał w tak intyny sposób, że Alex poczuł się skrępowany - To przyjaciel. Nazywa się Alexander. Alex - zwrócił się do chłopca - Poznaj Holly.
Młodzieniec zerknął na cudowną dziewczynę, która skinęła lekko głową, zanim jej ciało opadło w ramiona Jacka. Zamknęła oczy, a jej usta przybrały kolor ametystu.
- Kurde, Alex leć na końcu korytarza jest strażnik poproś go o mirilium - warknął nadczłowiek.
- Dobrze - chłopak jak w letargu podniósł się nie spuszczając wzroku z filigranowej postaci w ramionach łowcy. Wycofał się do drzwi i zamknął je za sobą, by odzyskać trzeźwość umysłu. Skierował siwe wskazane miejsce.

Holly otworzyła oczy jak tylko usłyszała trzask drzwi. Spojrzała na Jacka, który trzymał ją w silnym uścisku i uśmiechnęła się wyciągając rękę ku jego twarzy.
Jednak jej dłoń zawędrowała na szyję wbijając się błyskawicznie w gardło z taką siłą, że przerwała kręgi szyjne.
Z ust łowcy popłynęła krew, kapiąc na twarz dziewczyny. Choć jego kręgosłup był uszkodzony nie stracił czucia w kończynach.
Holly zmarszczyła brwi. Senne spojrzenie zastąpił wzrok pełen wściekłości.
Jack uśmiechnął się.
- Na twoim miejscu przestałbym próbować. Nie znajdziesz we mnie słabego punktu - odezwał się, gdy tylko szyja powróciła do normy. Odgarnął jej z twarzy włosy i nachylił się do pocałunku. Demonica poczuła jak ciepła krew spływa jej do gardła. Nie smakowała tak wspaniale jak zwykła ludzka krew, było w niej zbyt wiele innych substancji, które czyniły z łowcy niepokonanego wojownika. Ale przełknęła ją wiedząc, że doda jej sił i pozwoli organizmowi lepiej walczyć z trucizną, która krążyła w jej żyłach odbierając siły.
Pocałunki Jacka były coraz bardziej natarczywe, a jego dłoń wsunęła się za koszulę błądząc po szyi i schodząc niżej na piersi. Kątem oka Holly widziała jak przez uchylone drzwi patrzy na nich ten chłopiec, Alex, a jego wzrok śledzi jej ciało obnażone przez łowcę. Nie śmiał wejść i przeszkodzić okrutnemu nadczłowiekowi. Demonica zamknęła oczy niemal uśmiechając się z zadowolenia. Mężczyźni…
Nie musiała zabijać nadludzi, by się stąd wydostać. Wystarczy, że odpowiednio pokieruje tym niewinnym chłopakiem.
A kiedy już będzie wolna zabije każdego, kto będzie na tyle odważny by jej dotknąć. Jeśli jej pomysł wypali zniszczy to miejsce. Zginie każdy mężczyzna, czy chłopiec, który wejdzie jej w drogę. Jeśli będzie trzeba doprowadzi ludzi do zagłady.