Wpisy oznaczone tagiem "duchy" (158)  

Miałam sobie zanotować co innego ale, przełożę na jutro... dzisiejsza noc dała mi do wiwatu.

Cóż może to się zdarzyło, a może nie...ale dziś kalejdoskop uczuć mi towarzyszy.

Za pierwszym razem miałam 15lat, w mieszkaniu gdzie obecnie mieszkam spędzałam tydzień wakacji z koleżankami; świateł nie włączałyśmy - włączały się same... uważałyśmy to za zwarcie elektryczne...do czasu aż we trzy zobaczyłyśmy jak biała podstawka podniosła się i przesunęła w róg stołu. Maglowałyśmy się przez resztę pobytu, która i jak to zrobiła...wszystkie zaprzeczałyśmy i żadna żadnej nie wierzyła, jako że "sztuczka" była fajna dałyśmy sobie spokój z dalszym naleganiem by sprawca się zdradził.

Czas mija, mam 19 lat, jest kwietniowy poranek między ustnymi egzaminami maturalnymi. O 4:25 budzi mnie czyjś całus...i galop myśli "Tobiasz*? co robisz?", "Przyszedłem się pożegnać." ...tego dnia po południu dzwoni Grzesiek - Tobiasz popełnił samobójstwo...; w dniu pogrzebu dokumentnie układam maturę z Nauk o Społeczeństwie...całe szczęście uniwerek nie rezygnuje z egzaminów wstępnych na prawo.

Mam 21 lat...z rodzicami i rodzeństwem wyprowadzam się na przedmieścia. Piątek jest moim ulubionym dniem - nie mam zajęć - w domu nikogo nie ma, rano sprzątanie, o 12:00 szykowanie obiadu i reszta dnia wolna... Nikogo nie ma...ale gdy piję herbatę, rozlega się za mną śmiech. Przeraża mnie...jestem sama, a słyszę męski śmiech...kocia miłość mojego życia jeży się w rogu. W myślach proszę by to się nie powtórzyło...i nie powtarza się...

Trochę później tego samego roku z koleżanką przebywamy u przyjaciela**. W pewnym momencie moje spojrzenie przyciągają zabudowania na wprost okna...i już wiem, że w pokoju jest nas czworo, nie troje. Przeraża mnie to wrażenie, że ktoś za mną stoi, że nam się przygląda. Nawet teraz wiele lat później czuję to samo przerażenie. Wtedy przed paniką chroni mnie myśl "uspokój się, to jego ojciec, nie zrobi ci krzywdy"...chęć ucieczki znika, ale moje zachowanie zmienia się na tyle, że przyjaciel pisze tego samego dnia wieczorem z zapytaniem czy coś się stało... Znam smutną prawdę o jego ojcu więc pytam o pomieszczenie, które mnie "zmroziło" - potwierdza, że to tam.

Mam prawie 27 lat gdy umiera mój dziadek. Człowiek, którego kochałam całym sercem i który dla mnie szykował najlepsze marynowane grzyby świata (do tej pory mi ich brakuje). Babcia z mamą rozpaczają, choć każda na inny sposób. Ponieważ babcia ma skłonność do depresji, rodzice decydują, że zostanę u niej na noc (w sumie na zmianę z kuzynem, mieszkamy z babcią blisko 2 miesiące)...koło północy słyszę głos dziadka - "jest dobrze" - chciałam usłyszeć więcej, ale się nie udało...jakieś 5 minut później do pokoju w którym śpię wpada zapłakana babcia. I jak mam jej powiedzieć, że "jest dobrze". Po blisko 3 latach, babcia mówi, że niektórzy mówili, iż dziadek się z nimi pożegnał...dopiero wtedy przyznaję się co usłyszałam...

Teraz:
Połączenie spokoju z miotaniem się, jakieś 6 miesięcy temu i telefon - znów od Grzegorza - Przemek nie żyje; czołowe zderzenie, auto w ogniu, zgon na miejscu - on i dwóch innych.

Wrześniowy piątek, urodziny Adama, kuzyn od tygodnia leży na OIOM...budzę się dziwnie spokojna, że jego już nie ma. Myśl potwierdza sms od Taty, kuzyn nie żyje... Cios w serce, kiedyś bardzo mi pomógł, niestety sam sobie pomóc nie pozwolił.

Październik. Spokojna noc, po północy zasypiam. O 1:08 budzi mnie ostra woń tytoniu(taka jakiej nie znam, nie jestem w stanie przyporządkować go do nikogo), i silne przytulenie(zbyt dobrze znane, tylko jedna osoba mnie tak przytula... i nie jest to Adam), które unosi mnie do pozycji półleżącej...tyle że Adam chrapie obok...przede mną cień. Światło latarni, którą tak dobrze znam dzięki nie przespanym nocom, nie odbija się na ścianie(!). Ta super-intensywna czerń jest tylko w jednym miejscu..."Nie! Błagam! To głupie! To koniec!...Obiecałeś!" - z pokoju wychodzi podmuch, drzwi same się otwierają i zamykają (w świeżo wyremontowanym mieszkaniu!). Potrzebuję chwili na odzyskanie oddechu, po czym sięgam po telefon - do przyjaciela, o którym już pisałam, wysyłam dwie wiadomości...odpowiedź nadchodzi po drugiej ... "...masz wyczucie" ...tyle, że to nie ma nic wspólnego z wyczuciem, ktoś mnie brutalnie wyrwał ze snu.
Rano Adam przykłada palce do mojego ramienia - "nie przypominam sobie bym Cię tak złapał" - nie komentuję, nie wie że na drugiej ręce ukrytej w rękawie bluzki, są podobne ślady...Właśnie mija 17h odkąd moja noc się skończyła - ręce nadal mnie bolą...choć ślady zmieniły się w lekkie zaczerwienienia.

* Tobiasz, miał 17-naście lat; był rówieśnikiem mojego młodszego brata i młodszym bratem mojej wakacyjnej miłości - Grupą 15 osób widywaliśmy się co wakacje. Po tej tragedii, nie potrafiliśmy ze sobą rozmawiać. Sytuacja wróciła do normy dopiero teraz, po blisko 12 latach...

** przyjaciel w młodym wieku stracił ojca wskutek samobójstwa. Nigdy człowieka nie poznałam, ale dziś bazując na serii moich smsów zdaje się, że to on mnie obudził.

Można w to wierzyć, można być sceptycznym, ale chciałam sobie to wszystko spisać, na wypadek gdyby się powtórzyły.