Coś się stało? - zapytał od progu Jason.
Byłam roztrzęsiona. W mojej głowie wiło się tysiąc myśli na sekundę. Jak mogłam mu ufać? Przecież wcale nie znam tego człowieka. Przede mną stało dwóch obcych mężczyzn, których możliwości i przeszłości nie znałam. A co jeśli są niebezpieczni? Nie mogłam ich zapytać o pistolet, bo bałam się ich reakcji. Postanowiłam udawać, że dziś rano nic się nie wydarzyło.
A co miało się stać? Umieram z głodu! - Posłałam Jasonowi najmilszy uśmiech na jaki było mnie stać, ale wyszło bardzo sztucznie.
Specjalnie dla ciebie głodomorze: świeże bułeczki prosto z pieca! - Jason podszedł do mnie, objął mnie ramieniem i pocałował w czoło. Zadrżałam gdy mnie dotknął.
Zimno ci? - spytał.
Troszkę. Chyba się przeziębiłam.
Mike przyglądał się tej scenie i jakby zdawał się coś podejrzewać.
No nie patrz tak na mnie tylko dawaj te bułki! Umieram z głodu!
Postanowiłam rozładować napięcie i zachowywać się normalnie, aby nie wzbudzać podejrzeń. Jednak w głowie tliła mi się już myśl aby jak najszybciej wydostać się stąd…
Pół dnia spędziliśmy oglądając jakieś kiepskie reality show. Siedziałam z kubkiem gorącej herbaty, dodatkowo okryta kocem. Było mi potwornie gorąco w ten upalny dzień, ale chciałam aby moja rzekoma choroba wyglądała przekonująco. Ciszę przerwał Mike:
Może wybralibyśmy się dzisiaj na mecz? Wieczorem na stadionie miejskim będzie się działo!
Świetny pomysł! Przyda nam się trochę rozrywki po tym leniwym popołudniu. Co ty na to Maci?
W jednym momencie w mojej głowie zapaliło się czerwone światełko.To była szansa. Być może to właściwy moment na ucieczkę? Nie mogłam spędzić ani minuty dłużej pośród tego towarzystwa mężczyzn ukrywających jakąś mroczną tajemnicę. Jason wspominał, że nie może mi wszystkiego o sobie powiedzieć, ale nie miałam pojęcia, że ma to związek z jego kryminalną przeszłością. Desperacko próbowałam opracować jakiś plan.
Byłam roztrzęsiona. W mojej głowie wiło się tysiąc myśli na sekundę. Jak mogłam mu ufać? Przecież wcale nie znam tego człowieka. Przede mną stało dwóch obcych mężczyzn, których możliwości i przeszłości nie znałam. A co jeśli są niebezpieczni? Nie mogłam ich zapytać o pistolet, bo bałam się ich reakcji. Postanowiłam udawać, że dziś rano nic się nie wydarzyło.
A co miało się stać? Umieram z głodu! - Posłałam Jasonowi najmilszy uśmiech na jaki było mnie stać, ale wyszło bardzo sztucznie.
Specjalnie dla ciebie głodomorze: świeże bułeczki prosto z pieca! - Jason podszedł do mnie, objął mnie ramieniem i pocałował w czoło. Zadrżałam gdy mnie dotknął.
Zimno ci? - spytał.
Troszkę. Chyba się przeziębiłam.
Mike przyglądał się tej scenie i jakby zdawał się coś podejrzewać.
No nie patrz tak na mnie tylko dawaj te bułki! Umieram z głodu!
Postanowiłam rozładować napięcie i zachowywać się normalnie, aby nie wzbudzać podejrzeń. Jednak w głowie tliła mi się już myśl aby jak najszybciej wydostać się stąd…
Pół dnia spędziliśmy oglądając jakieś kiepskie reality show. Siedziałam z kubkiem gorącej herbaty, dodatkowo okryta kocem. Było mi potwornie gorąco w ten upalny dzień, ale chciałam aby moja rzekoma choroba wyglądała przekonująco. Ciszę przerwał Mike:
Może wybralibyśmy się dzisiaj na mecz? Wieczorem na stadionie miejskim będzie się działo!
Świetny pomysł! Przyda nam się trochę rozrywki po tym leniwym popołudniu. Co ty na to Maci?
W jednym momencie w mojej głowie zapaliło się czerwone światełko.To była szansa. Być może to właściwy moment na ucieczkę? Nie mogłam spędzić ani minuty dłużej pośród tego towarzystwa mężczyzn ukrywających jakąś mroczną tajemnicę. Jason wspominał, że nie może mi wszystkiego o sobie powiedzieć, ale nie miałam pojęcia, że ma to związek z jego kryminalną przeszłością. Desperacko próbowałam opracować jakiś plan.
-
gość:
Dodaj komentarz ›/ Pokaż wszystkie (1) ›