Wpisy oznaczone tagiem "opowiadania" (1000)  

Wiatr niszczący chmury smutku

Cisza, gniotąca cisza panowała w powozie, który sunął po kamiennej alejce prowadzącej do piętrzącego się na wzgórzu miasteczka. Pustynie zostawili hen za sobą, już dwie doby temu.
Stukot kół uderzających o twardą nawierzchnię i niespodziewane podskoki od najechania na jakąś nierówność, uprzykrzały podróż zmęczonym podróżnikom. Wycieńczone nałożnice milczały, nie potrafiąc wymówić choćby półsłówka dającego wyraz swojej markotności. Z niepokojem zerkały na Satri, która nieobecnym wzrokiem przesuwała po krajobrazie zielonego i pachnącego lasu. W powietrzu unosiła się woń świerku i grzybów. W normalnej sytuacji dziewczyna siedziałaby z głową za oknem i chłonęła całą sobą otoczenie, lecz posępna niewiasta, której świat runął, zdawała się nie zauważać piękna nieznanych ziem.
Rigen nie spuszczał z niej wzroku, układając w głowie setki kombinacji zdań, które mogłyby podnieść ją na duchu. Ale, co miał jej powiedzieć? Sztampowe „będzie dobrze”, a może „teraz ja będę twoją rodziną”? Kłamstwa. Nie mógł prawić frazesów bez pewności ich realizacji. Pragnął ją utulić i zagwarantować jej przyszłość, na jaką zasłużyła. Na pragnieniu się skończyło. Karawana zatrzymała się przed ceglanym domem.
Kobiety wysunęły głowy z powozu i marszcząc nosy przyglądały się rezydencji. Nie tego się spodziewały. Liczyły, że lord mieszka w kilku piętrowym domu, a nie w parterowej, dość płaskiej budowli. Rigen minął je, przywołując szeroki uśmiech na twarzy, i czym prędzej stanął przed niskim, krępawym mężczyzną. Życzliwie uścisnął mu dłoń. Podstarzały lord uniósł kąciki ust w serdecznym uśmiechu, który rozpromienił jego twarz.
- Witaj, Wasza Wysokość, po dość długiej i zapewne męczącej podróży. Ugościmy cię, panie, najlepiej jak potrafimy. – wskazał na młodszą od siebie kobietę, która stanęła w progu. Wytarła mokre ręce w fartuch i dygnęła w akcie szacunku. – To moja wspaniała i piękna żona Doreen.
Rigen skłonił się, oddając jej cześć.
Doreen zarumieniła się od szarmanckiego zachowania królewicza i szybko poprawiła swoje brązowe pasma.
- Panie, nie jestem godna byś pochylał przede mną swą głowę. – ścisnęła rąbek różowego fartucha. Gniotła nerwowo materiał z wizerunkiem kwiatka.
Panicz podszedł bliżej i ściszonym głosem odrzekł:
- Jesteś moim autorytetem, pani. – wyszczerzył się perliście i obrócił w stronę milczących nałożnic. – Drogie panie, możecie odpocząć.
Kobiety kolejno wyskoczyły z powozu i podeszły do zauroczonego nimi pana domu.
- Co za piękności witamy w naszych skromnych progach! – zawołał.
Vita i Viki zaśmiały się lekko. Satri skłoniła się bez entuzjazmu. Jej puste oczy nie potrafiły dostrzec piękna przyrody; wspaniałości ogrodu, który rozciągał się po jej prawej stronie; czy promiennego uśmiechu przepięknej kobiety przed sobą. Trawił ją ból i nienawiść – jej duszę zżerano żywcem.
Doreen bacznie przyglądała się jej buźce. Z matowych oczu dało się wyczytać rosnące cierpienie. Pani domu zmarszczyła brwi, lecz po chwili przyozdobiła swe lica przyjacielskim uśmiechem i zapraszającym gestem ponagliła swych gości do wejścia do środka.
Drewniane drzwi zaskrzypiały ze starości i wpuściły gości do zacisznego korytarza. Obcasy nałożnic zastukały od kamiennej podłogi. Kobiety rozglądały się ukradkowo po wnętrzu. Ściany do połowy obłożone były przepołowionymi palami. Zdumiewające było to, że wyglądały na równe. Uwagę Victorii przykuł mały stoliczek ze szpargałami postawiony między drzwiami od kuchni i salonu. Podbiegła entuzjastycznie do niego i z wahaniem spojrzała na gospodynię, która uśmiechnęła się i niemo przyzwoliła na przeszperanie nagromadzonych bibelotów.
Vita potarła kark. Brakowało jej energii blondynki, była nazbyt zmęczona podróżą i nieprzespanymi nocami. Zamartwiała się pustynną dziewczyną, która nie sypiała prawie wcale, tylko przesuwała martwymi oczami po zmieniającym się krajobrazie, nie bacząc czy to dzień czy noc. Czuła dziwny ciężar patrząc na towarzyszkę, z której w mgnieniu oka uszło życie. Była jak zwiotczały balonik. Bezradność była najgorsza. Nie potrafiła nic rzec, co by przywróciło niebanalny uśmiech na licach dziewczyny z Korat. Ona nie mogła nic zrobić, ale wierzyła w królewicza. W nim była jej nadzieja, ale on również zdawał się, nie mieć pomysłu jak pomóc Satri uporać się z doświadczonym bólem.
Westchnęła ciężko, co nie umknęło Doreen. Kobieta zaprosiła skinieniem wymęczoną Vitę.
- Proszę. – wskazała na bujany fotel, który stał nieopodal masywnych krzeseł przyozdobionych porożem bydła i niewielkiego szklanego stolika.
Nieskrywana radość wymalowała się na twarzy nałożnicy. Pisnęła niezamierzenie i pognała zasiąść na ruchomym siedzisku. Usadowiła się wygodnie, opierając głowę o zagłówek. Mocniejszym pchnięciem wprawiła fotel w ruch. Huśtała się w przód i tył. Jej ciężkie powieki opadły. Zasnęła nim gospodyni zdążyła zwrócić się do Satri.
Najmniejsza i najchudsza z towarzyszek królewicza sprawiała pani domu zagwoztkę; nie potrafiła odgadnąć jej pragnień. Stała ze wzrokiem wbijającym się w punkt znany tylko jej. Jej morskie oczy nie błyszczały, wyglądały jakby pożarł je niewyobrażalny smutek. Kobieta przygryzła wargę i ściągnęła brwi.
- „Takie młode dziewczę, a już jest martwe za życia. Czy to przez harem?” – powiodła niechętnym spojrzeniem ku dyskutującym mężczyznom, którzy zaśmiewali się, co jakiś czas. Prychnęła i podeszła do zgęziałej dziewczyny.
- Może chcesz się napić czegoś ciepłego? – zapytała życzliwie.
Satri spojrzała jej w oczy, a gospodyni aż się wzdrygnęła. W jej oczach nie było nic, żadnego cienia emocji.
- Nie chce mi się pić. – odparła powoli i sucho.
- Dziecko… - strapiła się – drżysz. Na pewno nie chcesz nic na rozgrzanie?
- Drżę? – spytała, jakby nie zdawała sobie sprawy, co dzieje się z jej ciałem.
- Na świętego Boga Rӧd’a! – przeżegnała się z przestrachem.
- Proszę – ton Satri nagle się zmienił, stał się ostry i nieprzyjemny – nigdy przy mnie nie wymawiać imienia tego kurewskiego bytu. – dopiero teraz w jej oczach wybuchły skryte emocje. Gniew i nienawiść zapłonęła w jej drobnym ciałku.
Pani domu cofnęła się, z przerażeniem skrywając usta. Nie mogła krzyknąć, nie po tym, co ujrzała. Obróciła głowę ku mężowi i Rigen’owi, upewniając się, że nic nie zauważyli.
- Chodź ze mną. – złapała jej zimną dłoń i pociągnęła za sobą. Wyszły z salonu, skręciły w lewo do najbliższego pokoju. Doreen wepchnęła dziewczynę siłą do jego wnętrza. Złapała za ramiona i spojrzała w miotające gromami tęczówki.
- Weź kilka głębokich wdechów. – rozkazała z powagą.
Pustynna dziewczyna przechyliła lekko głowę, wpatrując się nieprzerwanie w śliczne rysy żony lorda.
- Wdechy. – ponagliła ją.
Satri nie rozumiała sytuacji. Czemu miałaby robić jakieś wdechy? Nie była w szkółce rodzenia.
- Jesteś dziewicą, prawda? Królewicz Rigen cię nie tknął. – rzuciła, ciągle spoglądając w oczy dziewczyny.
Skąd wiedziała? Jakim cudem odgadła to patrząc tylko na nią?
Satri zamrugała nerwowo, nie dowierzając, że jej sekret został odkryty z taką łatwością.
- Zrób wdechy, jak ci każę. Inaczej będziesz żałować.
Tajemnicze słowa przestraszyły pustynną dziewoję i posłusznie wykonała kilkanaście głębokich wdechów.
- Dobrze. – kobieta odetchnęła z wyraźną ulgą. Wyprostowała się i pogłaskała ją po głowie. – Odpocznij. Prześpij się, to konieczne. Zawołam cię na kolację.
- Nie jestem głodna. – odparła szybko.
- Jesteś, ale jeszcze o tym nie wiesz. – puściła doń oczko. – Musisz się przespać. – poleciła i wskazała palcem łóżko.
Satri obróciła się ku miejscu, na które padał palec gospodyni. Widok puchowej pościeli zdziałał cuda. Poczuła jak dopada ją zmęczenie. Powlokła ciężkimi nogami w stronę obiecującego łóżeczka. Rzuciła się na materac, który odbił jej lichą postać. Podskoczyła, leżąc na brzuchu. Sprężysty materac uspokoił się, a Satri zapadła w głęboki sen.
Doreen wydęła usta w czułym uśmiechu, lecz po chwili spoważniała.
- Kim ty jesteś, dziewczynko? – spytała, otulając jej drobną sylwetkę troskliwym wzrokiem. Znała odpowiedź, lecz bała się wypowiedzieć ją głośno.

Czasomierz wybił godzinę dwudziestą. Żwawa gospodyni uwijała się z szerokim uśmiechem, aby odpowiednio ugościć królewicza i jego świtę.
Otarła wierzchem dłoni czoło, do którego przykleił się zagubiony kosmyk włosów. Pasemko wysunęło się z pieczołowicie upiętego koka. Zmarszczyła brwi i zerknęła na uciążliwy pukiel. Będzie musiała poprawić fryzurę. Szybko przywołała na usta lekki uśmiech i wróciła do krojenia pajd własnoręcznie wypieczonego chleba. Zaciągnęła się zapachem unoszącym się w kuchni. Nostalgicznie przebiegła wzrokiem po naszykowanych daniach. Gotowanie sprawiało jej nieskrywaną radość.
Uwielbiała zaczytywać się w nowych przepisach i wprowadzać do nich swoje modyfikacje, po których potrawy zyskiwały na głębi smaku. Kochała zapach gotowania; miłowała się w uprawianiu warzyw, które później z dumą przyrządzała, budząc zazdrość w niejednej kobiecie. Inne żony lordów krzywo na nią zerkały, gdy ich zachwyceni mężowie chwalili jej kuchnię. Lord wtedy uśmiechał się czule i mówił:
„To mój skarb, odnaleziony daleko stąd. Przeznaczenie zaprowadziło mnie do niej i nie oddam jej nikomu, choćby sam król mi to rozkazał, musiałbym się sprzeciwić.”
Zaśmiewał się chrapliwie i całował ją w dłoń. Był najukochańszym mężczyzną, jakiego dane było jej spotkać.
Nóż zawisł w powietrzu, kiedy jej myśli powędrowały do przeszłości. Uśmiech znikł z jej twarzy, a oczy posmutniały. Wspomnienia budziły w niej niechęć i ciężar w piersi. Skuliła się lekko, odkładając nóż na blat stołu. Czemu akurat teraz powróciły? Obróciła głowę ku wejściu i sięgnęła wzrokiem drzwi od tymczasowego pokoju Satri. Przez tę dziewczynę odezwała się głęboko zakopana przeszłość. Przeszłość, w której nie gotowała i nie cieszyła się miłością, a dni nie mijały na czerpaniu z życia pełnymi garściami, tylko na modlitwie, aby dożyć dnia następnego.
Przymknęła oczy, lecz gdy tylko powieki opadły ujrzała rozlany szkarłat, a w uszach zadudniły jej bębny, które mimo starań nie były w stanie zagłuszyć krzyków. Jej oddech przyspieszył. Znów tam była i przeżywała koszmar na nowo.
- „Boże Brun, ja niewiasta, która wyszła z twego łona, proszę o twe miłosierdzie. Błagam, nie kieruj na mnie swego odwiecznego gniewu. Grzech noszę w swej duszy, grzech ludzkości, bom marnym barbarzyńskim człowiekiem. Spójrz łaskawiej na mą postać i oszczędź mnie, i tym razem. Z ziemi wyszłam i do ziemi powrócę, wtedy oddam ci swą duszę.” – wyrecytowała w pamięci modły, które wygrawerowany były w jej sercu na zawsze. Nie poczuła się lepiej. Uniosła głowę i rozejrzała się. Jej spojrzenie padło na mały mosiężny posążek boga Rӧd’a. – „Ogniu, łaskawy wilku, który dumnie kroczy po niebiosach i z troską zerka na swe dzieci, proszę uchroń mnie. Błagam, daj mi zapomnienie. Miłościwy boże zrodzony z Youso, któryś odziedziczył jego miłość do ludzi, daj mi zapomnienie.” – złożyła dłonie i szczerze poprosiła.
Ulga. Ciężar na sercu zelżał. Wspomnienia rozmazywały się jak mgła o poranku, by odsłonić błękitny nieboskłon. Posłała posążkowi wdzięczny pokłon i wróciła do pichcenia.
Czemu nałożnica Rigena, tak gniewnie zareagowała na imię swojego boga? Nawet, jeśli spotkało ją coś złego, był to grzech. To był dobry bóg.
- Dobrze, że królewicz nie słyszał, to obraza jego krwi. Jeszcze by ją ściął. – szepnęła do siebie.
- Królewicz Rigen nie ściąłby Satri. – usłyszała przyjemny kobiecy głos. Podskoczyła w przestrachu. – Nie ważne, co ta dziewczyna zrobi, on jej nie skrzywdzi. Oddałby za nią swą duszę. – wyszczebiotała blondynka stojąca w progu kuchni.
Doreen zamrugała, wpatrując się w urodziwe lica królewskiej kochanki.
- Czemu? – nasunęło się jej pytanie, które głośno wypowiedziała.
- Panicz Rigen to dobry człowiek, wiem to po sposobie, w jaki… - urwała i puściła do kobiety oczko. Gospodyni zarumieniła się po same uszy, lecz dalej wlepiała się w swoją rozmówczynię.
- Dobry, niedobry, ale ona…
- Znieważyła królewicza z milion razy, a on dalej otacza ją swoją troską. Wiesz, czemu, pani? W sercu panicza nadeszła wiosna. – zachichotała i obróciła się wokół własnej osi. Uśmiechnęła się promiennie i w podskokach znalazła się u boku królewicza, który był wciągnięty w rozmowę z lordem i Vitą. Ujęła go pod ramię i przytuliła, dalej uśmiechając się radośnie.
Kobieta przechyliła głowę, nie mając pojęcia, co to dziewczę chce osiągnąć. Powiodła spojrzeniem na niewzruszoną twarz Jego Wysokości. Nie drgnął, nie odwzajemnił czułości. Był dalej pochłonięty wymianą zdań z jej mężem. Victoria natomiast dalej się szczerzyła jak głupi do sera.
- „Coś z nią nie tak. Ignoruje ją, a ta dalej uśmiechnięta. O co jej chodzi? W jego sercu… wiosna?” – potrząsnęła głową, chcąc wyrzucić myśli niczym natarczywą muchę. Kątem oka dostrzegła, jak duża wskazówka zsunęła się na dół, by niebawem zetknąć się ze znacznikiem połowy godziny. – Och, boże ty mój! Jestem spóźniona! – pospiesznie dokończyła krojenie i zabrała się za ostałą część pracy. Mimo usilnych prób wyrzucenia z głowy Satri, pustynna dziewczyna dalej krążyła w jej myślach.
- „Nałożnica… czemu nałożnica? Czemu nie… chyba to sekret, prawda Boże Rӧd’zie? Zatem, jako twa dłużniczka, nie pisnę słowem.” – mocnym ruchem odcięła kawałek parującego mięsa.

Rozmaite potrawy kusząco parowały na stole. Sztućce i talerze błyszczały jak diamenty, a w powietrzu unosił się aromatyczny zapach gorących dań. Woń zwiastująca przepyszny smak, powodowała ślinotok u osób zasiadających przy stole. Pani domu z dumą wypięła pierś i uśmiechnęła się serdecznie do zachwyconych gości.
- Pani, toż to uczta! – zapiał z podziwem Rigen. – Nie musiałaś…
- Musiałam, musiałam. To wciąż mało by uczcić pobyt Waszej Wysokości w naszych skromnych progach. – lekko zmartwiona przebiegła wzrokiem po zaserwowanym posiłku. Dopadły ją wątpliwości, co do wytworności potraw. Na zamku musiał jadać lepiej. Zatrzymała spojrzenie na pustym miejscu. Zapomniała zbudzić najwątlejszą z nałożnic, która zdecydowanie potrzebowała strawy. – Och! Proszę jedzcie. – wskazała na klarowną zupę. – Muszę obudzić to biedactwo. – zrobiła krok, gdy królewicz wstał. Zatrzymała się zaskoczona. Rysy jego twarzy ułożyły się w smutnym uśmiechu. Doreen zamarła.
- Ja pójdę. – odparł Rigen i czym prędzej wyszedł z pomieszczenia.
Reszta towarzyszy królewicza spuściła wzrok, a Doreen w osłupieniu patrzyła jak Jego Wysokość znika w korytarzu. Spojrzała na męża, który epatował spokojem. Jego usta drgnęły w lekkim uśmiechu, a oczy wskazały swej żonie miejsce przy jego boku. Kobieta wahała się. Jej zadaniem było dbanie o gości, a królewicz wyglądał na przygnębionego. Gdzie się podział jego dobry humor, jakim tryskał jeszcze pół godziny temu? Czemu wyglądał na zmartwionego?
Rigen z ciężkim sercem nacisnął klamkę. Powoli zajrzał do środka. Ujrzał skuloną Satri, która przypominała śpiącego kota. Podszedł bliżej, nie spuszczając z niej oczu. Gdy stanął przy łóżku, dostrzegł na jej bladym policzku ślady łez. Zadrżała mu dolna warga. Szklistym wzrokiem przejechał po jej chudej postaci. Zmarniała jeszcze bardziej. Zakłuło go w piersi. Ostrożnie usiadł na skraju łóżka i delikatnie palcami musnął jej potargane, sterczące pukle czekoladowych włosów. Dziewczyna drgnęła i otwarła oczy, które od razu skierowała na swego pana.
- Rigen… - szepnęła słabo.
Mężczyzna ujął jej twarz i kciukiem otarł słone tatuaże.
Wyjątkowej scenie - niespodziewanemu obrazowi przekazywania sobie serc – przyglądała się strapiona Doreen. Szeroko otwartymi oczami chłonęła ich ból unoszący się w pokoju. Niemal pisnęła, kiedy królewicz zbliżył swe usta do dziewoi. Zatrzymał się milimetry od jej zaczerwienionych warg.
- Satri – zaczął ściszonym głosem – czujesz się zdradzona i oszukana, ale wiedz, że to jedno z ludzkich oblicz. Ludzie noszą przeróżne maski, które tuszują ich serca. Ludność Korat była zdesperowana. Powiedziano im, że nie dostaną zapłaty nawet jeśli bym cię wybrał, nawet jeśli uniknęłabyś łoża lorda. Byli zagniewani, bo twoja siostra się im sprzeciwiła. Zaprzepaściła w ich mniemaniu szansę miasta na lepszy byt. Letiyn chciała być wolna, nie chciała być zakuta w kajdany niemożności podejmowania własnych decyzji… - spojrzał jej głęboko w oczy. Wierciła go nieodgadnionym spojrzeniem. – Nienawidzisz mnie? – nagle spytał.
- Co? – zmrużyła oczy z niezrozumieniem.
- To do mnie miała trafić, poniekąd przystałem na taki obrót spraw. Jestem… płynie we mnie krew boga Rӧd’a. – uciekł wzrokiem w bok.
Satri przyjrzała mu się uważnie. Przystojne lica krzywiły się od cierpienia, a źródłem owego cierpienia była ona. Jej serce przeszył dziwny impuls. Wyciągnęła ku niemu swoje chude ręce.
- Nie nienawidzę cię. – wtuliła się w jego tors. – To nie twoja wina. Okazałam się słaba i uległam nienawiści, a przez to, że masz taką minę czuję się jeszcze gorzej. – pogłaskał ją czule po plecach.
- Nie chcę patrzeć jak gaśniesz. Nie chcę patrzeć jak jesteś przybita i cierpisz! Twoja energia dodaje światu barw. Myślę, że twoja siostra by się ze mną zgodziła. To doświadczenie stanie się blizną na twoim sercu, ale cię wzmocni. – oparł się o zagłówek i pociągnął ją za sobą. Mocniej przywarła do jego ciepłego, kojącego ciała.
- Masz rację, moja siostra nie chciałaby, żebym przez smutek zatraciła siebie. – cicho stwierdziła.
- Tak, dalej musisz kochać kwiaty, podziwiać drzewa i upajać się deszczem, marzyć o tęczy. Dalej musisz używać tego ciętego języka, by pociąć moją dumę na kawałki. – uśmiechnął się, pstrykając ją w nos.
Zmarszczyła brwi i potarła płatki nosa. Rigen pchnął ją na łóżko i bezczelnie pocałował, lecz pustynna dziewczyna nie oponowała. Subtelnie odpowiedziała na pieszczotę.
Doreen przytrzymała się futryny drzwi i z walącym sercem, odwróciła wzrok.
- „W sercu królewicza nastała wiosna.” – dotarło do niej znaczenie słów. Szybko oddaliła się od pokoju. – „Bóg Rӧd wie, co czyni. Czy pragnienie Youso się spełni?” – potarła policzek i przywołała na usta szeroki uśmiech. Wkroczyła do jadalni. – Jedzmy, bo wystygnie. – pospiesznie zasiadła na krześle obok hrabi.
Oczy wszystkich przez chwilę badawczo na nią zerkały, ale przeniosły się na wchodzącego Rigena i Satri. Nałożnice rozpromieniły się, kiedy zobaczyły mocny uścisk ich dłoni. Ulżyło im. Atmosfera wokół królewskiej świty zmieniła się; zachmurzone serca rozwiał wiatr promiennego uśmiechu Satri.