Wpisy oznaczone tagiem "potwory" (51)  

Mrok nocy z wolna ustępował światłu dnia. Blask wschodzącego słońca leniwie zalewał świat budzący się do życia. Poranki w kniei były piękne, skąpana w świetle niczym nie przypominała przerażającego miejsca z opowieści miejscowych. Przeklęta knieja- tak nazywano las. Wśród ludzi krążą plotki, wiele plotek. Czasem bowiem ktoś znikał w tajemniczych okolicznościach. Mówiono o demonach i złośliwych duchach. Wszystkie ich przypuszczenia były błędne. W lesie żyły wampiry i wilkołaki. Wampiry ilekroć ktoś się tu zapuszczał wysysały mu krew. To bardzo złe istoty. Wyglądają jak ludzie, ale mają białą jak papier skórę zwykle ubrudzoną krwią, błyszczące, krwawe ślepia i gigantyczne kły. Są nad wyraz silne i żądne krwi. Wilkołaki- dla wielu potwory i krwawe bestie nie są złe. Jadamy to co ludzie, ale wielu z nas to wegetarianie, ponieważ leśne zwierzęta to nasi przyjaciele i nie chcemy ich zabijać. Jesteśmy częściowo spokrewnieni z ludźmi dlatego chętnie ich ratujemy z łapsk nieumarłych. Mieszkamy w jaskiniach na wzgórzu otoczonym lasem. We wnętrzu mamy zbudowane normalne pokoje. Często wybieramy się do miasta po ludzkie rzeczy więc jesteśmy do nich bardzo podobni. Nie uczęszczamy do szkół- starszyzna nas wychowuje i szkoli do walki. Wojna pomiędzy wilkołakami a wampirami trwała tysiąclecie, ale zakończyła się 10 lat temu wyznaczeniem granicy. Wilkołaki mieszkają na południu kniei a wampiry na północy. Mimo pokoju każda strona bez przerwy szuka zaczepki. Złamałam zasady wchodząc na ich terytorium, muszę liczyć się z konsekwencjami. Stałam u wyjścia jaskini spoglądając na chłopaka. W nocy było ciemno więc nie mogłam się mu dobrze przyjrzeć. Był szczupły, ale dobrze zbudowane. Miał krótkie, piaskowe włosy z grzywką postawioną do tyłu, nie dostrzegałam na razie koloru oczu. Ubrany był w szarą bluzę zakładaną przez głowę z kieszenią na dolnym środku, czarne spodnie i ciemnobrązowe trampki. Coś sprawiało, że nie mogłam oderwać od niego wzroku. Gdy go znalazłam miał rozcięty nadgarstek, znalazłam bandaż i opatrzyłam ranę. Zaczął powoli coś mruczeć. Szybko zmieniłam formę na ludzką aby się nie przestraszył. Powoli uchylił powieki i spojrzał na mnie szarymi oczyma. Leżał na kocu, który dla niego rozłożyłam.
-Gdzie jestem? Ktoś ty?-Zadał pierwsze pytania.
-Jesteś bezpieczny, w wkrótce będziesz w domu. Nazywam się Zorena- patrzałam na niego łagodnie uśmiechając się.
-Gdzie jest mój kolega?
"Kolega? No tak ten zapach krwi nie wziął się tylko z rozciętego nadgarstka. Zapach był mocny. Niewykluczone, że zapach krwi wziął się z rozdartego i poprzekłuwanego ciała."  
-Pamiętasz coś?- zapytałam unikając odpowiedzi.
-Ja i mój kolega wybraliśmy się tu na spacer, bo założyliśmy się kto pierwszy stchórzy.

“Idioci, nikt kto ma choć trochę oleju w głowie się tu nie zapuszcza.”

-A potem zaczęło się ściemniać- ciągnął -W ciemności porwało nas coś. To były wampiry jestem pewien! Miały kły i czerwone oczy i... przerażającą bladą cerę. Potem zemdlałem i nic nie pamiętam. Gdzie on jest?
-Tak mi przykro-spuściłam głowę. Nie ma potrzeby aby się łudził. On już nie żyje.
Chłopak spojrzał na mnie dziwnie i powoli zaczął przesuwać się jakby uciekając.
-A ty kim jesteś? Nie chcesz mnie zjeść?- Spojrzał na opatrzony nadgarstek-To ty mnie uratowałaś?
Nie odpowiedziałam nic.
-Dziękuję- wyszeptał.
                         ***
W południe byliśmy na skraju lasu, bo poczuł się lepiej. Nazywał się Sebastian. Miał 17 lat czyli tyle ile ja. Pochodził z miasteczka nieopodal kniei. Okazał się bardzo miły.
-To już tutaj-wskazałam na domy w oddali- Uważaj na siebie.
-Zanim pójdę: kim jesteś?
- To nieistotne. Idź do domu, rodzina pewnie się o ciebie martwi.
-O ciebie też.
-Nie- uśmiechnęłam się- Czasem jak wyjdę z domu to wracam za tydzień więc się nie martwią. Żegnaj.
-Cześć. Kiedy znowu cię zobaczę.
Wyprostowałam się.
-Nigdy- jednym susem wskoczyłam do lasu znikając w nim.